Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je hoeft niet uit het zuiden van de VS te komen en zwart te zijn om blues te kunnen maken. Dat bewijs heeft Ian Siegal - die je als hij op zijn goorst klinkt wel een Britse, blanke Howlin' Wolf zou mogen noemen - inmiddels wel geleverd. Zijn platen Meat & Potatoes en Swagger kwamen in de toppen van de blueslijsten en de man toert tot hij er bij neervalt, omdat zijn publiek toch wel blijft komen. Dat neervallen kun je letterlijk nemen, want de zanger schijnt wel een glaasje whisky te lusten. Zo kan het voorkomen dat je hem op krukken op het podium ziet, omdat hij er eerder al eens lallend vanaf gedonderd is.
Met rauwdouwerclichés doe je Siegal echter tekort. Daarvoor zijn de hoge cijfers voor de genoemde platen te terecht. De man is veelzijdig en laat dat op Broadside meteen maar weer eens horen in het soulvolle, swingende 'Slaker', dat ook van Van Morrison had kunnen zijn. 'The Bleeding Cowboy's Lament' is een slepende lovesong met de nodige slides. Het door de gitaarritmes van gastmuzikant Matt Schofield opgefunkte 'Like Hell' is tekstueel en muzikaal flauwer. Gelukkig volgt richting het einde weer wat meer bezieling met een heerlijk hammondorgeltje in 'Take a Walk in the Wilderness'.
Al die uitstapjes weg van de hardcore blues maken Broadside tot een genietbare en diverse plaat, die weliswaar - ondanks de immer rauwe strot van Siegal - de nodige spanning mist en 'licht' te noemen is ten opzichte van zijn voorgangers.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ian-siegal/broadside/19644/
Meer Ian Siegal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ian-siegal
Deel dit artikel: