Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Enkele aanslagen op percussie en haar dwarrelende, naar onbekende oorden wegvoerende vocalen; meer heeft Islaja feitelijk niet nodig om je onmiddellijk mee te nemen op een muzikale reis zonder weerga. Ik versta dan misschien wel niks van wat de Finse te zeggen heeft, maar de pure en haast noodzakelijke manier waarop dat gedaan wordt maakt dat er vanaf de eerste seconde al helemaal niks mis meer kan gaan tussen mij en Islaja. De vocalen zijn het ene moment troostend en sprookjesachtig bedwelmend als Linda Perhacs, het andere moment wanhopig, breekbaar en door de ziel snijdend als het treurigste van Billie Holiday. Even later zijn ze dan weer haast middeleeuws plechtig, zoals de betreurde Nico dat kon.
De ritme– en liedjesstructuren ontvouwen zich haast organisch, soms vanuit de percussie met louter folky handgeklap, dan weer wordt een nummer op gang gebracht door het zoeken naar een akkoord of het zingen van enkele als mantra herhaalde, eenvoudige stukken tekst. De beat blijft, als hij al opduikt, bij niet meer dan het alleressentieelste drumwerk, als de rudimentaire stomp van Moe Tucker. De aarzelende en elementaire akkoorden refereren de ene keer aan het primitivisme van The Velvets, klinken dan weer als een noisy volksinstrumentaaltje à la Tom Waits maar verlustigen zich indien gevraagd ook in post-Beefheart pyschedelica in de stijl van de New Weird America-kliek. En dat allemaal moeiteloos in één nummer, als het moet. De blues komt uit Finland en is een vrouw.
http://www.kindamuzik.net/recensie/islaja/palaa-aurinkoon/9591/
Meer Islaja op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/islaja
Deel dit artikel: