Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat Nic Armstrong niet de meest originele artiest is, liet hij al horen op zijn debuutplaat The Greatest White Liar uit 2005. Op dat album werd de luisteraar om de oren geslagen met referenties aan grote namen als The Beatles, The Byrds en The La’s. Dat Armstrong van het jatwerk is, maakt hij definitief duidelijk door zich als opperdief bij zijn begeleidingsband The Thieves te voegen.
Het debuutalbum van IV Thieves heet If We Can’t Escape My Pretty. “They’ll be one of the biggest bands in Britain. They’re pretty special, man.”, zo zegt Noel Gallagher. Hij kan wel eens helemaal gelijk krijgen, want If We Can’t Escape My Pretty is een strak geproduceerd ding (met dank aan Chris Sheldon, die ook al mixte voor The Pixies en Foo Fighters), vol makkelijke, maar aanstekelijke rock waar geen speld, of in dievenjargon, geen breekijzer, tussen is te krijgen, vergelijkbaar met (ja, daar komen ze) de platen van Oasis.
Verder kunnen ook recentere rockers toegevoegd worden: hier een Strokesgitaar (‘All the Time’), daar een bas en drum à la Black Rebel Motorcycle Club (‘Take this Heart’). Het niveau van die bands wordt echter nergens gehaald. Opener ‘You Can’t Love what You Don’t Understand’ is te poppy met refreinen waarin Armstrong net zo knauwerig klinkt als die andere Gallagher. Ook ‘Catastrophe’ neigt naar dat zeurderige.
Halverwege de plaat komt er dan toch nog een zestiger jarenliedje voorbij en dat pakt goed uit, zolang er maar niet naar de tekst geluisterd wordt. Want met zinnen als There’s nobody out there – Nobody cares is ‘Mother’s Dillemma’ echt te clichématig. Tekstueel komt IV Thieves niet verder dan dergelijke uithalen vol zelfmedelijden, met ‘Die in Love’ als pathetisch dieptepunt.
Menig puisterige puber zal zich ermee kunnen identificeren, maar de oudere luisteraar hoort dan liever een liedje over een champagne supernova aan de hemel. Zelfs de gebroeders Gallagher vragen wat meer intelligentie van de luisteraar.
Twee nummers slaan de puberteit over: ‘All the Time’ begint met gejoel als in een skihut, maar zet vervolgens rauw door, terwijl het melodische ‘Lay Me Back Down’ met al zijn samenzang een meer geslaagde Beatlesverwijzing is dan ‘Mother’s Dillemma’.
Pretty special, man? Vervang man gerust maar door boy, want If We Can’t Escape My Pretty van IV Thieves is leuk voor zestienjarigen, maar oudere rockers zetten liever jouwDefinitely Maybe nog eens op, Noel!
http://www.kindamuzik.net/recensie/iv-thieves/if-we-can-t-escape-my-pretty/14933/
Meer IV Thieves op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/iv-thieves
Deel dit artikel: