Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tegelijk met het licht ironisch getitelde Super Country Hits, Vol. 1 slingert Jim Lauderdale nóg een cd richting rootsliefhebber: Bluegrass. Wat erop staat zit erin, zeggen wij thuis altijd, en dat is ook hier het geval. En ook deze plaat bevalt me wel, hoewel u in mij geen groot bluegrassliefhebber treft. Doorgaans word ik wat nerveus van die mannen die zingen alsof de broek wat te strak zit in het kruis. De snelheid waarmee de muzikanten een liedje meestal proberen af te raffelen is dan natuurlijk sympathiek richting vocalist, maar draagt ook niet bij aan een gezonde bloeddruk.
Bluegrass is geen nieuw terrein voor Jim Lauderdale. Al in 2002 ontving hij een Grammy voor Lost in the Lonesome Pines, een samenwerkings-project met bluegrasslegende Ralph Stanley. De liefhebber én Nashville weet al lang dat Lauderdale een liedje kan schrijven, en dat bewijst hij op deze cd opnieuw. In zijn eentje, of samen met andere gerenommeerde tekstdichters: Joe Henry, Leslie Satcher, John Leventhal, Buddy Miller, Tony Villanueva (The Derailers).
Lauderdale toont zich geen al te groot purist op Bluegrass. Hij interpreteert het genre nogal ruim, en dat is prettig voor de afwisseling. Menig liedje kan ik me dan ook best voorstellen in een ander arrangement. Of had ook op Super Country Hits kunnen staan. Zoals het samen met Joe Henry gepende 'Time's a Looking Glass', of 'Who's Leaving Who', een van de twee collaboraties met Leslie Satcher. In dit laatste nummer treft de hoofdpersoon zichzelf 's ochtends vroeg in pyjama en met een paar koffers in een diner achter een bord cornflakes aan. Wie zette nou wie op straat? 'It's So Different' is klassieke huilebalkcountry à la George Jones, met heerlijk zoet oe-oe-oe-oeeeeee-koortje. 'Love in the Ruins' kennen we al van Buddy Millers cd Poison Love uit 1997.
Lauderdale's nudie suit lijkt op maat te zijn gesneden, ook in het kruis. Vocaal is het dus dik in orde. De muzikanten maken er misschien daarom geen permanente wedstrijd van wie het eerst bij het eind van het liedje is. Gitaar, banjo, fiddle, mandoline en dobro buitelen als lammetjes in het voorjaar lustig over elkaar heen, zonder louter virtuositeit ten toon te willen spreiden. Bluegrass is daarmee niet alleen voor de echte bluegrassliefhebber zeer genietbaar. Vergelijkbaar met bijvoorbeeld The Mountain van Steve Earle & The Del McCoury Band.
http://www.kindamuzik.net/recensie/jim-lauderdale/bluegrass/14147/
Meer Jim Lauderdale op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jim-lauderdale
Deel dit artikel: