Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Quentin Tarantino die een gat in de lucht springt; zo'n beeld verschijnt voor ogen bij het horen van Paper Girl. De Canadese band gromt en verleidt, rockt vervaarlijk scherp en kent ook een psychobilly- en surfkantje. Kortom: dé soundtrack voor de films van de gevierde regisseur in één groep, op één plaat, gevangen.
Om die Tarantino-associatie nog even door te trekken: de beste man maakt genrefilms en vergroot de typische trekjes daarvan genadeloos en ongegeneerd uit. July Talk gooit verschillende stijlen liever bij elkaar en maakt er een smeltkroes van die zich het best als Belle en het Beest laat omschrijven, met tempo en scherpe randen, plus: een zekere lading jolijt - al dan niet het gevolg van copieuze consumptie van whiskey en rookwaar. Hoe komt zanger Peter Dreimanis anders aan zo'n schuurpapieren strot? De schone vind je in de persoon van Leah Fay met haar suikerspinzoetgevooisde stem.
Vier nummer lang rockt July Talk de neonbuizen uit de jukeboxen in aftandse roadside diners als een Triggerfinger of Crazy Horse dat de weg een beetje kwijtgeraakt is, opkijkt en Tom Waits achter de microfoon ziet staan. En naar verluidt wordt er op het podium nog een en ander aan theatrale trukendozen opgetrokken. Het zal. Hoe anders?
July Talks zomerjurkje zit vast onder het bloed van een of andere besnorde latino die op weg naar de show omgelegd werd. Schouders ophalen, een paar slokken sterk spul om het stof van de tanden te spoelen en door. De Titty Twister wacht en duldt geen kapsones en te laat komen. Plankgas en recht door zee dus dan maar. Die drijfnatte stuiterbal in het publiek? Precies: Tarantino.
http://www.kindamuzik.net/recensie/july-talk/summer-dress-ep/24997//
Meer July Talk op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/july-talk
Deel dit artikel: