Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Menigmaal startte ik uit plichtsbesef Bitches Without Britches op om na maximaal vijf nummers de geseling af te kappen. Sorry, er is teveel goede muziek en te weinig tijd om aan deze onzin te spenderen. Elke keer wanneer je denkt dat Kristin Erickson een goed idee te pakken heeft, komt ze met haar klote-banjo aanzetten. En die stem! Ik ben bepaald niet ongevoelig voor die ik-ben-een-verveelde-te-hoog-opgeleide-Amerikaanse-kaktrut-zang maar het moet niet te vals worden. Op het punt om de cd met een grote boog in het IJ te mieteren, besluit ik met ware doodsverachting nog eenmaal een poging te wagen en moet toegeven dat het soms best wel meevalt met Bitches Without Britches. Het begin van de plaat blijft een ramp: arrogante, lelijke, ironische onzin. Een soort Zappa van techno. Waar het op neerkomt is dat iemand Kristins banjo moet afpakken en in gruzelementen slaan (en voor de zekerheid die stukken bij elkaar vegen en ik de fik steken) want zonder wil ze soms tot verrassende dingen in staat zijn. 'Talkin Tech' is een vreemd, kort technopunknummer dat als niemand anders klinkt, 'I Am Nasty' is een acceptabele parodie op Donna Summer en 'Bucketproof Rebound' is uniek liefdesnummer ergens tussen Atari Teenage Riot en Squarepusher in. Helaas komt Kid 606 ook nog langs om vermoeiende cover van Tina Turner's 'Private Dancer' te fabriceren (naast het weinig indrukwekkende 'Mister Miguel'). Een overdaad aan flauwiteiten overwoekeren die paar momenten van echte inspiratie waardoor, zoals zo vaak tegenwoordig met elektronica-albums, net genoeg materiaal overblijft voor een leuke EP.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kevin-blechdom/bitches-without-britches/3704/
Meer Kevin Blechdom op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kevin-blechdom
Deel dit artikel: