Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In de stortregen aan nieuwe muziek die wekelijks door de brievenbus valt, blijft er wel eens iets op de plank liggen. Zo gebeurde dat ook met het nieuwste werk van Kim Janssen. Ingetogen als het is, trekt het niet direct alle aandacht naar zich toe. Maar wanneer je er eens goed voor gaat zitten, ontvouwt zich een betoverend muzikaal landschap, verwijzend naar de natuurlijke kracht van de bergen.
The Lonely Mountains, afgeleid van een gedicht van Charlotte Brontë, is een logisch vervolg op Ancient Crime. Ook op dit kleinood valt een tintelende tijdloosheid te ontdekken. Koren, strijkers, hoorns en niet minder dan dertig muzikanten - waaronder opnieuw Marla Hansen (Sufjan Stevens, The National) - werkten mee aan de zes nummers van deze ep. Een grootse aanpak voor zes nummers die vooral klein gehouden zijn. Opnieuw is het resultaat van een pastorale en verstillende schoonheid. Janssen, ook lid van The Black Atlantic, verwerkt wederom zijn ervaringen op een Britse kostschool in de Nepalese stad Katmandu. Daarnaast liet hij zich inspireren door kerkmuziek, klassieke componisten (Britten, Chopin) en herbewerkte hij teksten van dichters als Robert Herrick en W.N. Hodgson.
Klassieke songwritermuziek dus, maar wel degelijk met ruimte voor een verrassende twist. Ergens tijdens het prachtige, voor deze ep herbewerkte 'Drift' komt er opeens een stemvervorming om de hoek kijken. Het vormt een bijzonder contrast met de religieus en tegelijk verlangend klinkende afsluiter 'Can I Not Come to Thee?' Kim Janssen toont zich tegelijk kwetsbaar en krachtig, berustend en verwarmend. Maar vooral origineel, bedachtzaam en in alle bescheidenheid groots.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kim-janssen/the-lonely-mountains/23961/
Meer Kim Janssen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kim-janssen
Deel dit artikel: