Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Herinneringen aan de toekomst. De titel geeft het al aan. Bij Kode9 & the Spaceape mag best nagedacht worden over muziek en haar rol in de maatschappij. Wat willen ze daar dan mee zeggen? Misschien dat we allemaal een beetje de weg kwijt zijn? Dat we nog enkel aan de toekomst denken en alles wat niet hypernieuw is en wat niet maniakaal naar de toekomst wijst radicaal van de hand wijzen? Want het verleden is vandaag in een zwart gat van al maar snellere en dus zinloze recyclage terechtgekomen.
En het heden? Het heden wordt ongrijpbaar en dat probleem proberen Kode9 en zijn tekstschrijver en mc The Spaceape in een plaat te vertalen. Het is, naast de al even reflecterende en van melancholie druipende platen van Burial en Junior Boys, zowat de meest relevante plaat van 2006 geworden.
Kode9 & the Spaceape maken dubstep. De stijl wordt regelmatig als de plechtige, maar wel droevige, begrafenis van het postravetijdperk geduid. Het is dan ook de donkerste muziek die zich de afgelopen jaren in de kijker gewerkt heeft. De sfeer is benauwend, de karaktertekening gericht op introspectie en paranoia loert om elke hoek.
Muzikaal maken samples van oosterse gevechtsfilms, gefragmenteerde stukken spookachtige dub, verdwaalde mondharmonica’s, van triestheid druipende violen en natuurlijk de diepste bassen denkbaar de dienst uit. Gelachen wordt er zelden. Wat te denken van titels als ‘Bodies’, ‘Addiction’ en ‘Victims’? Of van een tekststukje als “I am lost in paranoia’s most beautiful dream”? Of van een uitspraak als “one step forward, two step back”?
Nee, voor Kode9 & the Spaceape en medereizigers als Digital Mystiks, Skream en Burial gaat het niet langer over weed, snelle auto’s en vechten om halfnaakte vrouwen. Het gaat zelfs niet meer over utopie. Er zijn belangrijker problemen. Noodzakelijke verandering als een revolutie, in het reine komen met het verleden én de toekomst, de richtingloosheid van een wereld die verandert in één grote metropolis... we kunnen de wereld die we hebben geschapen blijkbaar zelf niet goed meer aan.
Om het met de woorden van The Spaceape zelf te zeggen: “Maybe, just maybe, we will save you / Maybe, just, maybe, we will kill you.” Heeft er iemand dit jaar de toestand in de wereld beter samengevat?
http://www.kindamuzik.net/recensie/kode9-the-spaceape/memories-of-the-future/14233/
Meer Kode9 + the Spaceape op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kode9-the-spaceape
Deel dit artikel: