Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waarom? Waarom toch? Waarom laten Tim Delaney en Brad Lewis hun geweldige album Kopernik uitgaan als een nachtkaars? Dat had toch helemaal niet gehoeven? Hun talent spat bijna uit je speakers, zo mooi en ideeënrijk.
Echt, Koperniks mengeling van glitchende elektronica en dramatische strijkpartijen - met een geweldige bijrol voor de plukkende contrabas - klinkt spontaan, non-corformistisch, orgineel en fris. Nergens een makkelijke weg te bekennen, noch bekende structuren; Kopernik doet fijn wat ze zelf wil. En dat lijkt zowel op Fennesz zonder ruis als op Gorecki, net als op Brian Eno en GY!BE. En tegelijkertijd kun je die namen weer vergeten, want Kopernik sluit haar veelvoud aan ideeën op in korte, compacte suites. Geweldig.
En dan, totaal zonder vooraankondiging, vergeet je dat de je de plaat op hebt staan. Dat blijft zo tot hij is afgelopen. Shit, waar ben je je aandacht nou kwijtgeraakt? Terug, naar herkenbare passages. Nummer zes, 'The Sea and the Marsh Are One' klinkt nog vaag bekend, daarna niets meer. De laatste twee nummers gaan voorbij zonder ook maar enige indruk achter te laten. Achtergrondbehang. Herhaalde beluistering verandert niets. Onbegrijpelijk. En ook heel erg jammer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kopernik/kopernik/4016/
Meer Kopernik op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kopernik
Deel dit artikel: