http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Kraak & Smaak | Plastic People

Kwaliteitswerk aan de verkeerde kant van de grens.
CD, Jalapeno/PIAS

Tekst: Inge Janse

Publicatiedatum: 22 april 2008

Afgaande op de Nederlandse radio en televisie van de afgelopen maand is Kraak & Smaak de Moby der Lage Landen: een dance-artiest die zowel toegankelijke muziek maakt als - voor mainstreambegrippen - vernieuwend is. Een optreden bij De Wereld Draait Door, Dance Smash van de week bij radio 538, 3FM Megahit, iedereen gaat overstag.

Aanleiding voor die mediahausse is Plastic People, de opvolger van de uiterst succesvolle debuutplaat Boogie Angst uit 2006. Dat jaar verraste het trio met de combinatie van breaks, funk, house, jazz, beats en soul. Maar lukt dat ook een tweede keer?

Ja. Nee. Beide, eigenlijk. Ook Plastic People biedt een wonderlijk amalgaam van geluiden. Rhodes, analoge synthesizers met een korrelige rand, jazzy brushes en breakbeats blijken verrassend genoeg weer voor elkaar gemaakt te zijn. Nooit eerder klonken cowbells, baslijnen, gitaarlicks en vocalen bij elkaar zo voorbestemd om samen te smelten.

Debuutsingle 'Squeeze Me' illustreert dat op onnavolgbare wijze. Met Ben Westbeech voor de microfoon en oude samples van strijkers als aanjager is het lastig stil te blijven zitten, hoe graag je ook wilt. Ook de oosterse klanken in 'Cornered', de melodische breakbeatplaat 'Il Serpente' en de warme house van 'California Roll' klinken als een onverwachte klok.

Maar toch. Toch gaat het ook regelmatig mis, en wel op twee vlakken. Ten eerste is de verrassing er grotendeels vanaf. Wie Boogie Angst al kent, hoort vooral logische evoluties en slechts sporadisch revoluties. Dat is tot daar aan toe, maar het album bevat ook te weinig écht relevante nummers. Dat wordt pijnlijk duidelijk op 'Man of Constant Sorrow', dat zwaar leunt op de gelijknamige plaat uit de film Oh Brother, Where Art Thou? Stiekem is juist dat nummer de uitschieter van Plastic People, en dat is geen goed teken.

Zeker, er staat meer moois op, maar veelal is de muziek te veilig en te weinig beklijvend. Op weblogs valt in reactie op het album soms de kritiek te lezen dat het veilige RTL4-muziek is, en dat is dichter bij de waarheid dan Kraak & Smaak zou moeten willen.