Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Kurt Vile wordt vaak onder het containerbegrip indierock geschaard. Toch laat zijn muziek zich net zo goed typeren als classic rock. De negen minuten durende openingstrack van Wakin on a Pretty Daze (2013), de manier van liedjesschrijven, de looks en de vaak Dylaneske voordracht, het lijken allemaal knipogen naar vervlogen decennia. Toch is Vile's muziek oprecht en eigen. En dat is iets wat je niet van alle retroacts kunt zeggen.
Zijn nieuwste plaat, B'lieve I'm Goin Down..., is wederom een feest voor liefhebbers van eigentijdse artiesten met een gevoel voor nostalgie. Vergeleken met zijn laatste plaat is de muziek wat kalmer en veel nummers zijn zelfs als folkrock te karakteriseren. Het broeierige is er een beetje af en Vile lijkt bewust te hebben gekozen voor een wat intiemere setting. Er klinken voornamelijk akoestische gitaren en ook productioneel is het allemaal een stuk directer. Tekstueel is Vile wat cynischer, iets wat bijvoorbeeld goed te horen is op 'Pretty Pimpin' en 'Thats Life Tho (Almost Hate to Say)'. Al deze ontwikkelingen zorgen ervoor dat de plaat een uitgesproken singer-songwritergevoel opwekt.
Ondanks de verschillen met de voorganger is B'lieve I'm Goin Down... een typische Kurt Vileplaat. Het gitaarspel, de warme melodieën: ieder nummer heeft die herkenbare sound. Het knappe is dat Vile al jaren een constant hoog niveau haalt. Al sinds Smoke Ring for My Halo (2011) oogst Vile veel lof. Met dit album voltooit hij een indrukwekkende trilogie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kurt-vile/b-lieve-i-m-goin-down/26270/
Meer Kurt Vile op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kurt-vile
Deel dit artikel: