Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een nieuwe cd van Lambchop is iedere keer weer iets om naar uit te kijken. Dat was zo in 2000, toen Nixon uitkwam, dat was in 2002, toen de band Is A Woman uitbracht, en dat is ook nu het geval.
Lambchop staat garant voor constante kwaliteit en weet met elke cd weer te verrassen: Nixon bracht de soul van Curtis Mayfield in het geluid van de band, Is A Woman was een plaat vol langzame ballads.
Deze keer verrast Lambchop ook weer, zowel op het gebied van kwaliteit als kwantiteit. De band brengt tegelijkertijd twee cd's uit: Awcmon en Noyoucmon. De band ziet het echt als twee aparte cd's en niet als dubbel-cd, ook al tref je ze in sommige Nederlandse platenzaken samen in een kartonnen doosje aan.
Werd het geluid van Is A Woman bepaald door het pianospel van Tony Crow, voor Awcmon en in mindere mate Noyoucmon zijn de prachtige arrangementen van Lloyd Barry bepalend voor het geluid.
Barry heeft zijn sporen verdiend als arrangeur van gospel, country en TV-muziek en werkte ook mee aan de eerste cd van Bobby Bare jr.
De Nashville String Machine is ingehuurd om de arrangementen van Barry te spelen. Nu eens doet het denken aan de muziek uit Disney-films, dan weer komt het in de buurt van het werk van Van Dyke Parks. Luister bijvoorbeeld eens naar 'Each Time I Bring It Up It Seems to Bring You Down'.
Opvallend is ook het subtiele gitaarspel van William Tyler. In bijna elke song op de beide cd's krijgt hij volop de ruimte en die gebruikt Tyler fantastisch. Niet voor niets start Awcmon met de song 'Being Tyler'.
Het pianospel van Tony Crow is nog altijd op de achtergrond aanwezig, maar minder overheersend dan op Is A Woman.
Deanna Varagonna is een van leden van Lambchop die er vanaf het begin bij is. Zij speelt baritonsax, maar is op deze cd's uitsluitend vocaal te horen, als tweede stem bij Kurt Wagner. En dat doet ze overigens prachtig.
De country-invloeden die de sound van Lamchop zo bepaalden zijn bijna volledig verdwenen. Als je goed luistert hoor je in sommige songs de steelguitar van Paul Niehaus janken, zoals in 'Sunrise', maar daar moet je het echt mee doen. Kurt Wagner lijkt met iedere Lambchop-release zekerder van zijn zaak te worden en met deze twee cd's toont hij zich heer en meester. Veel bereik heeft zijn stem niet, maar hij komt iedere keer met het juiste timbre voor een song op de proppen en zijn vocale timing is feilloos. De falsetto die zo bepalend was op Nixon is hier volledig afwezig.
Ik heb nu enige tijd met de twee cd's geleefd en moet bekennen dat ik toch het meest naar Awcmon grijp. Dit is de meest uitgebalanceerde cd van de twee. Noyoucmon klinkt als een "collection of songs", zoals Wagner dat zo mooi noemt, en Awcmon is echt één geheel.
De nummers op Awcmon en Noyoucmon zijn stuk voor stuk prachtig, maar opvallend zijn toch vooral de instrumentals die op beide cd's zijn te vinden. Songs met titels als 'Timothy B. Schmidt', 'The Producer' en 'The Lone Official' laten Lambchop weer van een andere kant zien. Kurt Wagner werkte voordat hij aan deze cd's begon aan de soundtrack voor de stomme film Sunrise uit 1927. De instrumentals zijn deels uit deze periode afkomstig. Maar we moeten vooral ook 'Nothing Adventurous Please' noemen, een voor Lambchop-begrippen hard rockend nummer. Ik ben benieuwd hoe de band dit gaat uitvoeren tijdens de optreden binnenkort geeft in Amsterdam, Rotterdam en Groningen.
Over de pracht van Awcmon en Noyoucmon kun je pagina's volschrijven, maar de beste manier is toch om je geheel onder te dompelen in de sound van de twee cd's. Ze laten Lambchop op de top van haar kunnen horen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/lambchop/awcmon-noyoucmon/5271/
Meer Lambchop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lambchop
Deel dit artikel: