Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hij mag dan niet de Screaming Eagle of Soul heten en in elk lied sterven, wederopgestaan is hij wel degelijk. Lee Fields werd in de hoogtijdagen van de southern r&b Little JB (James Brown) genoemd, een naam die later met de nachtelijke, funky peper-in-de-reetplaat Problems (2002) nog eens bevestigd werd. Maar sinds de grote comeback My World (2009) staat Fields zijn eigen mannetje en biedt hij als geen andere hedendaagse, oudere soulster continu kwaliteit.
Meteen een kleine relativering, want dat 'eigen mannetje' wordt stevig ondersteund door The Expressions. Fields kan floreren dankzij deze groep die op Emma Jean meer dan op voorgaande platen aangenaam en onderhoudend van tempo wisselt. Als Fields gewoon wat mag gillen en de band instrumentaal verder alles invult ('All I Need'), komen ze ook een lekker end.
Fields is op zijn best als het gas eraf gaat en hij de ladies' man uithangt die hij is. Fields is geen gladjakker die tijdens concerten rozen uitdeelt aan de dames, zoals Al Green dat graag deed, maar een man die met zijn vocalen het verlangen en de wrijving in relaties knap invoelbaar op plaat weet te zetten. Dat eerste doet hij ditmaal niet alleen met eigen liedjes, maar ook met JJ Cale's 'Magnolia', Tulsa soul als subgenre op de kaart zettend. De wrijving komt het best tot uiting in 'Stone Angel', waarin Fields de coupletten aan elkaar praat en je hem en zijn dame bekvechtend bij de schemerlamp ziet zitten.
Als de relatie dan klapt, volgt aan het slot de eenzaamheid in de gepassioneerde smeekbede 'Don't Leave Me This Way'. Lee Fields geeft op deze plaat zijn hele ziel en zaligheid aan de vrouw, noem haar Emma Jean. Of ze inmiddels bij hem terug is, we weten het niet, maar we mogen haar dankbaar zijn voor deze even krachtige als kwetsbare plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/lee-fields/emma-jean/25073/
Meer Lee Fields op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lee-fields
Deel dit artikel: