Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als er zoiets als boeren black metal bestond (zelf noemen ze het ‘boersk blek metle’) dan kwam het vreemde, Gentse gezelschap Lugubrum daar zeker voor in aanmerking. Bij Lugubrum mag er blijkbaar gelachen worden. Laat het sérieux maar over aan ongeneeslijke mensenhaters als Varg Vikernes en Xasthur, moeten ze bij Lugubrum denken.
De kerels hebben de typische black metal normen wel onder de knie (afwisseling tussen tergend traag en roffelend rap; de verplichte demonenzang), maar ze zijn allerminst bevreesd om er hun eigen draai aan te geven. Barditus gromt en ijlt afwisselend in het Vlaamsch en het Engels en ook de muziek lijdt niet onder eenvormigheid.
Ofschoon de groep er af en toe op zijn black metals stevig invliegt, zijn de rustige en sfeervolle passages geen uitzondering. Stijlgewijs zijn er regelmatig vertakkingen naar traditionele volksmuziek en een jazzy geluid. Een vette streep blues is trouwens ook nooit ver weg. Soms zou je zelfs van vermomde funky basloopjes durven getuigen.
Dat schreeuwt progressief, soms zelfs stoner en dat steekt niet tegen. Het is zo eens iets anders dan stinkende bakken kokende teer en door ondraaglijk leed opgeroepen onmenselijk hellegekrijs.
Lugubrum durft te experimenteren (die tabla’s!) en is niet bang om de meeslepende, soms zelfs bijna swingende, toer op te gaan. Het is donker, daar diep in het eeuwige loofwoud, maar de zon mag ook wel eens schijnen. Vlaanderen leeft!
http://www.kindamuzik.net/recensie/lugubrum/de-ware-hond/15290/
Meer Lugubrum op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lugubrum
Deel dit artikel: