Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De belofte ingelost. Een proces van verdieping en vooruitgang die het belangrijkste project in house haar leidende status doet waarborgen. De eerste reactie hoort opluchting te zijn, dan volgt de tijd voor hoognodige reflexie. Want wat maakt de opvolger van Vocalcity (één van die albums die gegroepeerd dienen te worden in het illustere gezelschap van Revolution For Change, Selected Ambient Works 85-92, Insides en Timeless) nu anders? Wat is de eigenschap die de in eerste instantie paradoxale reactie oproept dat de plaat zowel beter als minder is dan zijn voorganger? Paradox, dualisme, ambivalentie. Op The Present Lover heerst onzekerheid. De hoes kondigt het al aan: is zij echt wel een vrouw? Die eerste twijfel wordt gevolgd door onzekerheid over de status van analoog en digitaal, house en techno, de stem en dub, het lichaam en de machine, het liedje en de instrumentale break en vooral: liefde en lust. De vervolmaking van lover's techno schetst geen idealistisch beeld van de liefde, zij laat zich leiden door vragen, kleine beschuldigingen en angsten die ontsnappen aan de stoomwals die het object van verlangen in gang zet.
Vocalcity was lover's techno maar streefde een veel directer en gerichter doel na: de vermenging van liefdesobject en ritme, een liefdesverklaring aan house. The Present Lover gaat door waar 'Tessio', het meest concrete nummer op Vocalcity ophield. Letterlijk, want 'Tessio' maakt zijn opwachting in een nieuwe versie, wat op het eerste gehoor overkomt als een zwaktebod, na Hypercity, Vocalcity en de recente remixes lijkt het verzadigingspunt wel bereikt. Ware het niet dat deze nieuwe, negen minuten durende versie klinkt als een definitieve versie, de mogelijkheden van een favoriet nummer onderzocht en tot het uiterste uitgeplozen, in dit geval over een vervreemdende akoestische dub basis zodat het eindelijk Mathias Schaffhäuser fenomenale omschrijving van "een hymne voor de eeuwigheid" kan waarmaken.
We moeten het over twee zaken hebben: de stem en ruimte. The Present Lover kent geen instrumentale nummers en toch moeten we waken om de plaat meteen een populistischer (poppier) geluid toe te schrijven. De meeste tracks op The Present Lover presenteren zich als echte liedjes en blijken zich vervolgens te transformeren tot mantra's van verlangen. Het titelnummer is een goed voorbeeld: de tekst is half te verstaan, semi-onzinnige liefdespraat wordt in de herhaling verschoven alsof gezocht wordt naar de juiste zin die het gevoel dat de geliefde oproept, kan vangen. Deze methode is geperfectioneerd op het laatste nummer van de plaat, het betoverende 'Shelter', dat alleen lijkt te bestaan uit de tekst "I'll try and stand with you/together" totdat het uitsterft met zacht gefluisterde woorden "to shelter/to shelter." 'Shelter' wordt gezongen door Johanna Iivanainen, wier stem zo'n essentieel onderdeel vormde van de charme van Vocalcity. House is natuurlijk niet onbekend met de mantra, maar in tegenstelling tot de gebruikelijke brulboeidiva's zoekt Iivanainen naar een eigen klank: zacht, nooit geforceerd, tussen kind en vrouw, haast excessief in haar erotische lading. Haar zang op The Present Lover, met name dankzij 'Visitor', een skelet van een house track, ontdaan van ritme zodat zachte bliepjes en waaiers overblijven waarin haar stem kinesthetische vormen lijkt aan te nemen (de stem als echo van de geliefde's huidsgeur/parfum wanneer die de kamer heeft verlaten), zorgt ervoor dat we haar in dezelfde mate moeten bewieroken als Dani Siciliano. Het zogenaamde popgeluid van The Present Lover wordt in ieder geval gesaboteerd door Iivanainens tegenhanger Antye Greie (beter bekend als AFG). Op 'Cold Lately' en 'Talk in Danger' presenteert AFG zich als een welkome vernieuwing binnen het Luomo geluid, een stem waar je echter van moet houden, haast oriëntaals in haar hoekigheid en precisie, een dictee van lust waar vervreemding (al dan niet getechnologiseerd) nooit ver weg is.
Dan is er de ruimte. Het mag niet verwonderen dat iemand die gebruik maakt van dub in zijn muziek het spel met ruimte aangaat. Eén van de mogelijke definities van dub zou immers kunnen luiden: het scheppen van ruimte met muziek. The Present Lover ademt. Uit het luchtledige van het digitale domein ontstaat een ruimtelijkheid waarin klanken met ongekende bewegingsvrijheid kunnen bewegen, zoekend naar de perfecte plek in het geluidsspectrum om in volle glorie te kunnen schijnen en vervolgens met subtiele echo-effecten ontleed te worden en te verdwijnen. Het is een vorm van magie die Luomo met overweldigende zelfverzekerdheid en oog voor detail uitvoert waardoor je als luisteraar een drang voelt om in deze "poëzie van ruimte" (Bachelard) te wonen, dat wil zeggen The Present Lover vraagt om een prominente plaats in je dagelijks bestaan.
Lester Bangs schreef ooit over Eno's Taking Tiger Mountain (By Strategy) dat het een plaat is die superlatieven eist. Dat waren echter andere tijden waarin superlatieven nog niet gedevalueerd leken tot een oneindige brei van steeds dezelfde loze kreten. The Present Lover transcendeert de slogan "plaat van het jaar", die te reductief aanvoelt, te veel monomaan lijstjesdenken belichaamt. Het album overstijgt ook genre, het moet zijn plek vinden in het gezelschap van andere klassieke teksten en auteurs over liefde en lust: Romeinse liefdespoëzie, Tropic of Cancer, Decameron, Byron, Gainsbourg, Bodily Functions, ABBA, de Royal Trux van 'Lightning Boxer' en 'Map Of The City', Fragments d'un discours amoureux, Orbitals 'Halycon' en natuurlijk Donna Summers 'Love To Love You Baby'/'I Feel Love'.
De zang van aanraking. Het ritmische magnetisme van de lippen. De eenzame klanken in het universum van verlating. Een kosmologie van liefde en lichamen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/luomo/the-present-lover/3290/
Meer Luomo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/luomo
Deel dit artikel: