Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Malcolm Middleton is de roodharige helft van het Schotse Arab Strap. De Schot is geen vrolijke frans; zo bleek maar al te goed op zijn ontroerende solo-debuut 5:14 Fluoxytine Seagull Alcohol John Nicotine. Op zijn tweede soloplaat is Middleton nog steeds eenzaam en depressief, maar door de andere muzikale aanpak valt dat wel een stuk minder op.
Stond de muzikale invulling op‘5:14 nog volledig in het teken van de begeleiding van Middletons klaagzang en gitaarspel, op Into the Woods heb je het idee te luisteren naar een groepsplaat. Simpeler gezegd: Malcolm is van singer/songwriter opgeschoven naar een door rock gedomineerd bandgeluid. Hierbij krijgt hij hulp van onder andere Stuart Braithwaite en Barry Burns van Mogwai en Paul Savage van The Delgados. Deze hulp voorkomt dat Into The Woods een herhalingsoefening wordt en levert en passant één van de betere platen van dit jaar op.
De muzikanten hebben ogenschijnlijk veel meer de ruimte gekregen om met ideeën te komen en het charmant krakkemikkige geluid van‘5:14 is verdwenen met de strakkere productie. Het resultaat is dan ook behoorlijk gevarieerd. Het gaat van akoestisch naar dansbeats en via de harde rock van single ‘Loneliness Shines’ weer terug naar af. Vooral op de eerste helft van de plaat komt het ene na het andere prachtliedje voorbij zetten.
Wat gebleven is zijn Middletons droeve teksten. Hij sombert, is eenzaam en haat zichzelf nog steeds. Zo zingt hij dat zijn gezicht een ziekte is, in het uitermate dansbare ‘A Happy Medium.’ Ondanks deze teksten wordt het nergens zeikerig of melodramatisch. Middletons gevoel voor humor is hierbij essentieel: hij kan lachen om zijn eigen verdriet. Into the Woods is droevig zonder pathetiek en van grote klasse.
http://www.kindamuzik.net/recensie/malcolm-middleton/into-the-woods/9598/
Meer Malcolm Middleton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/malcolm-middleton
Deel dit artikel: