Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het schijnt volgens de bio belangrijk te zijn om te weten dat zanger Adam Busch ook lid was van The Curious Digit. Een formatie die in de jaren ’90 twee albums uitbracht. Maar wat is belangrijk als niemand deze band kent (iedereen die een cd van ze heeft, krijgt van mij een ijsje)!? Hoe dan ook, zijn huidige band Manishevitz verdient het zeker om door iedereen gehoord te worden. Hun derde album City Life is namelijk een hele leuke, aparte, opwindende en aanstekelijke plaat. Het is indie pop door mensen die teveel Roxy Music geluisterd hebben en andere jaren ’70 giganten als XTC en The Fall. Gedateerd klinkt het zeker niet. Tien frisse nummers die alle kanten op springen en je meenemen op een feelgood trip van ongekende kleuren.
Busch schrijft de nummers samen met leadgitarist Via Nuon. Met vier andere mannen vormen ze de band die op deze plaat nog eens door een handjevol gastmuzikanten wordt bijgestaan. Veel mogelijkheden dus en die benutten ze volop door belangrijke rollen te geven aan een cello, saxofoon en stuiterende percussie. Een aparte mix die goed uit de verf komt op de snellere nummers ‘Mary Ann’ en ‘Private Lines’. De uitbundigheid van het titelnummer en de representatieve opener ‘Beretta’ maken het feest compleet. Of jij geschikt bent voor dit feestje hangt af van hoe de onconventionele zang van Busch je op de maag valt. Want Busch zingt niet, maar fluistert, praat, schreeuwt, stottert en al het andere wat je op één noot kan doen. Langer houdt de man niet aan want hij moet snel door naar het volgende woord. Misschien storend voor sommigen, maar Busch doet dit met zoveel energie en passie dat je het gauw genoeg accepteert.
Die levenslust was op de vorige albums van de groep uit Charlottesville niet te horen toen Busch zich meer als een sombere singer/songwriter presenteerde. En op ‘Back In The Day’ horen we daar nog wel wat van terug totdat de band zijn intrede doet en heel het nummer omgooit. City Life is wat dat betreft dan ook een echt groepswerkstuk waarbij de leden elkaar de ruimte geven en ook nemen waar zij dat noodzakelijk achten. Muzikaal dus net zo gevarieerd als de stad. In zijn teksten probeert Busch de stad juist te ontvluchten en is hij opzoek naar dat onvindbare plekje waar alles goed is. Hoewel dat nog maar de vraag is want ook de teksten zijn vrij ongrijpbaar. Maakt allemaal niet uit. Je hoort eindelijk eens iets anders en je hoeft er geen moeite voor te doen om het goed te vinden, zoals bij een band met een zelfde dosis energie en net zoveel aparte wendingen als Millionaire wel het geval is. Dit klopt gewoon van nature, alsof het allemaal zo had moeten zijn en het is helemaal goed.
Manishevitz speelt maandag 2 december in de bovenzaal van Paradiso.
http://www.kindamuzik.net/recensie/manishevitz/city-life/4576/
Meer Manishevitz op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/manishevitz
Deel dit artikel: