Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een paar jaar geleden verloor Maserati uit Athens, Georgia zijn drummer. Niet op de Spinal Tapmanier, maar wel ten gevolge van een tragisch ongeval. Zijn overlijden liet een gapend gat achter. Hij was immers van onmiskenbare invloed geweest op de koerswijziging van de band richting oorden waar de experimentele postrock gezelschap kreeg van dansbare ritmes met een zekere felheid en vooral een pompend aantal beats per minuut.
In de persoon van Mike Albanese is een nieuwe slagwerker gevonden. Op VII staat de beat wederom midden in de belangstelling. Daaromheen trekt Maserati bouwwerken op die zowel bestaan uit synthesizerlandschappen als uit gitaarpartijen die een familieband met The Edge doen vermoeden. Platitude-crescendo's uit het inmiddels uitgebeende postrockhandboek worden zo kunstig afgewend in een dynamische combinatie van voortstuwende motorritmetiek en spacy Kraut.
Meer dan ooit tevoren heeft Maserati een niche voor zichzelf uitgehakt waar het goed toeven is voor zowel dansrockers als spacesynthadepten. VII meandert of kabbelt niet; daarvoor is de energieke drive voorwaarts (en richting de dansvloer) te nadrukkelijk aanwezig. Gelukkig maar, want zo weet Maserati zich een gezicht aan te meten dat fans van Editors of The Faint op zijn minst een beetje zou moeten kunnen bekoren – zo zij een dansje willen wagen – en tegelijk thuisluisteraars met bijvoorbeeld Tangerine Dream in de platenkast bedient. VII laat zich ondanks de veelal mathematische precisie in de uitvoering dan ook vooral kennen als een road movie in instrumentale rock: snaarstrak, kaarsrecht, wilde afslagen nemend, soms halt houdend bij een aftands motel en ronduit bacchanaal feestend.
http://www.kindamuzik.net/recensie/maserati/vii/23369/
Meer Maserati op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/maserati
Deel dit artikel: