Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Experimentele geluidskunstenaars die het schudden van de kont hoog in hun vaandel hebben staan, zijn zeldzaam. Edgard Varèses primitieve electronica mag dan nog bijzonder swingend klinken voor de jaren vijftig, de abstracte klankpoëzie van Karl-Heinz Stockhausen en Pierre Schaeffer is verre van dansvloermateriaal. Halverwege de jaren negentig verschijnt er weer een handvol muzikanten ten tonele die in navolging van eerdergenoemde pioniers van de musique concrête hun albums met found sounds vullen. Naast The Books en Matthew Herbert gaat het Californische Matmos daarin duidelijk voorop in de strijd en dit met het schudden van kont hoog in het vaandel.
Dat doen ze inmiddels alweer een tijdje en het leverde een rits van spraakmakende albums op. Misschien wel het meest beeldend van allemaal is A Chance to Cut Is a Chance to Cure, een album volledig samengesteld met geluiden uit een cosmetische operatiekamer en nog beluisterbaar ook. Geen wonder dat Björk ze al lang geleden strikte om de muziek tijdens haar optredens te verzorgen.
The Rose Has Teeth in the Mouth of the Beast is het zevende Matmosalbum en het is een wonderlijk document. Ditmaal een serie audioportretten van spraakmakende homoseksuele personen, onder andere Joe Meek en William S. Burroughs, die in de prachtige albumhoes allemaal van hun persoonlijke kaart voorzien zijn. Op die kaart, behalve een mooi portret van de persoon in kwestie, een beschrijving van alle gebruikte instrumenten, waarvan telkens eentje gelinkt wordt aan de geportretteerde.
Alvast een tien voor de vormgeving, de inhoud is wisselvalliger. Het stuk proza dat het album opent, ‘Roses and Teeth for Ludwig Wittgenstein’, ligt op een gecollageerde ondergrond van knisperende rozenblaadjes, knarsende tanden en de gebruikelijke geluiden die ganzen en koeien dagelijks uitstoten. Knap, dat wel, maar niet bepaald een uitnodigende opener. ‘Steam and Sequins for Larry Levan’, een ode aan desgenaamde housepionier, is een stuk makkelijker te behappen maar voor Matmosbegrippen veel te conventioneel.
Het mysterieuze ‘Semen Song for James Bidgood’, met een vocale bijdrage van Antony Hegarty -die van The Johnsons- en sprankelend harpspel van Zeena Parkins, is dan veel spannender, haast sensueel. Net zoals ‘Public Sex for Boyd McDonald’, dat de spanning van een dergelijke activiteit, die licht vunzige romantiek, bijzonder goed laat horen.
Het overgrote deel van The Rose Has Teeth in the Mouth of the Beast is één brok electrofunkgenot. Af en toe worden er uitstapjes gemaakt naar gemoedelijke swingjazz, zoals in ‘Snails and Lasers for Patricia Highsmith’ waar een kruipende slak een lasergestuurde theremin aandrijft, of een soort bigband swing, meer bepaald tijdens ‘Solo Buttons for Joe Meek’, met heerlijke strijkers door The Kronos Quartet.
Ook al is het album hier en daar erg conceptueel, Matmos slaagt er vrijwel altijd in om zich volledig op de muziek te richten. Daardoor is The Rose Has Teeth in the Mouth of the Beast ondanks die enkele irritante momenten, ‘Tract for Valerie Solanas’ voorop, een overwinning voor de experimentele muziekfreaks van deze tijd: ook zij kunnen nu heerlijk hun kont schudden, op academisch verantwoorde muziek nog wel.
http://www.kindamuzik.net/recensie/matmos/the-rose-has-teeth-in-the-mouth-of-the-beast/13167/
Meer Matmos op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/matmos
Deel dit artikel: