Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een man achter een piano zingt een droevig lied. Heel in de verte zijn nog net wat strijkers te horen. Later komen ook nog wat klinkt als een gedempte trompet en een vrouwenstem meedelen in het verdriet, dat enorm moet zijn. "Wat klinkt als", omdat er er iets vreemd is met muziek van 'Let Us Break', zoals het nummer heet. Alles is licht vervormd (met een computer?) waardoor bijvoorbeeld de zang net niet te verstaan is. Het effect is vervreemdend en ook een beetje verontrustend. En misschien juist daardoor wel van een intense schoonheid.
Alleen beklijft dat gevoel van schoonheid niet omdat de man - Matt Elliott is zijn naam - zo monomaan, inwisselbaar lied na inwisselbaar lied, op die piano door blijft pingelen. Bovendien begint op te vallen dat zijn arrangementen de grens tussen smaakvol traditioneel en clichématige kitsch regelmatig doorbreken. Als er een kerkorgel te voorschijn wordt getoverd bijvoorbeeld. Of er minuten lang arpeggio's op een akoestische gitaar worden getokkeld. Het ergste is het als dat gebeurt als er net daarvoor een mooi melancholisch stuk is geweest dat je bijna had meegenomen.
Dus heeft Elliott zijn plaat een wel heel toepasselijke titel gegeven. Want met The Mess We Made slaat de man die onder de naam The Third Eye Foundation zo succesvol het grensgebied tussen post-rock en drum 'n' bass verkende net ernaast en dus helemaal mis. En ook dat is intens triest.
http://www.kindamuzik.net/recensie/matt-elliott/the-mess-we-made/2982/
Meer Matt Elliott op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/matt-elliott
Deel dit artikel: