Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Haar muziek staat immer in het teken van iets hogers. De eerste opname van Mavis Staples, ‘Won’t You Sit Down (Sit Down Servant)’ uit 1953, is religieus geïnspireerd. Met The Staple Singers zingt ze, naast gospels, ook maatschappijkritische songs die in de jaren zestig de burgerrechtenbeweging begeleiden. Nu is ze terug met een cd waarin haar geloof en engagement muzikaal volledig tot hun recht komen.
Boven alles is We’ll Never Turn Back een zinderende soulplaat in de beste zuidelijke traditie. Ry Cooder ontfermt zich over de soullegende en treedt op als gitarist en producer. Een klein groepje muzikanten staat Cooder en Staples terzijde, met drummer Jim Keltner en Ladysmith Black Mambazo voor de tweede stemmen.
Cooder pakt het zo’n beetje aan als Joe Henry doet met Solomon Burke en Bettye Lavette. Ook Mavis Staples gedijt goed in het elementaire, donkere en welhaast ondergeproduceerde geluid zonder koperwerk. Vergeleken met Henry’s producties, klinkt de plaat die Cooder met Mavis Staples aflevert zelfs nog een stuk broeieriger.
Volop ruimte dus voor Mavis om te excelleren. Haar bijzondere stem is gruiziger geworden met de jaren. De stem van het kleine meisje van vroeger wordt destijds al meer dan eens verward voor die van een grote kerel. Opnieuw zet de zangeres met de combinatie van puur karakter en souplesse hier haar vocale handtekening.
Mavis Staples weet niet alleen adembenemend te verhalen over de periode van de rassenscheiding in de VS, ze zingt er vooral prachtig over. Letterlijk bevrijd van onderdrukking effent zij nu de weg voor een nieuwe spirituele visie op Amerika, iets waar het land zo hard aan toe is. Mavis Staples heeft soul. Mavis Staples is soul. Amen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mavis-staples/we-ll-never-turn-back
Meer Mavis Staples op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mavis-staples
Deel dit artikel: