Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Soms word ik verliefd op een zangeres. Eigenlijk natuurlijk op de muziek, maar dat personificeert zo moeilijk. Dus in plaats van verliefd zijn op Meek voel ik vlinders in mijn buik wanneer ik kippenvel krijg van de vocalen van Britta Hosman. Net nog op het strand voelde ik een ijskoude windvlaag langs mijn wang gaan terwijl ik mijn ogen dichtkneep om tegen de felle zon in te kunnen kijken. Op mijn walkman speelde 'Silver' en een intens gevoel van geluk maakte zich van mij meester. Ik was verliefd op Britta. En op Rob Smit en ook een beetje op Don Funcken natuurlijk.
Britta Hosman en Rob Smit zijn Meek. Een Amsterdams duo dat twee van de mooiste liedjes van dit jaar hebben opgenomen. Eentje geschreven door henzelf, eentje samen met Don Funcken van het Utrechtse Funckarma. De liedjes zijn 'Silver' en 'Happy' en echoën - heel hip - de jaren tachtig. Dat is echter een detail want eigenlijk zijn ze tijdloos. Het zijn pure, donkere popliedjes zoals Tricky ze in zijn begindagen wist te maken. Het zijn zwarte pareltjes die heerlijk voort dreunen, maar ergens toch schots en scheef zijn. Neem 'Happy'. Eigenlijk niets meer dan een synthesizer baslijn, handgeklap uit de computer - af en toe net uit de maat - en een opwindende electrobeat. En dan de verveelde stem van Britta die niet eens de moeite neemt om perfect in de maat te zingen. Was dit in 1989 uit gekomen dan was het zeker een new beat hit geworden bij onze zuiderburen. Hetzelfde geldt voor 'Silver' dat nog net iets donkerder is maar daardoor wellicht minder maniakaal. Britta's ijle stem, de diepe dwingende baslijn, de percussiewisselingen en geluidsexperimentjes tussendoor. Electroclash voor het brein.
Verliefdheid of niet, het is niet juist om Meek alleen maar te beoordelen op slechts twee nummers. Hun debuut CD bevat er vijf waarvan drie werden meegeschreven door Don Funcken. Opener 'No Reason' doet wel denken aan een experimentele uitvoering van het Duitse Laub. Of misschien wel meer GusGus meets Aphex Twin. 'Faar' en 'A Sleep' daarentegen zijn donkere electro-techno kunstwerkjes. Hoe mooi ze ook zijn, ze halen het niet bij 'Silver' en 'Happy', de twee mooiste liedjes die dit jaar zijn uitgebracht, twee liedjes om verliefd op te worden. Vanavond droom ik van Britta. Hoe ze blij maar toch onrustig op zilveren schoenen door een verlaten stad paradeert. En verdomme wat is ze mooi.
http://www.kindamuzik.net/recensie/meek/meek/2510/
Meer Meek op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/meek
Deel dit artikel: