Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Japanners van Mono hebben voor één nummer langer nodig dan de tijd waarin The Vaccines er een half album doorheen jakkeren. Weinig verrassend dus dat eerstgenoemde band bepaald uit een andere vaatje tapt dan de hyperactieve jongelingen. In zijn begintijd kon Mono nog aangewreven worden netjes binnen de paden van de postrock te kleuren met amechtig aanzwellende crescendo's die eindigden in een climax die zelfs headbangers tevreden wist te stellen. Inmiddels is de muzikale niche waarin de groep opereert niet of nauwelijks nog van een label te voorzien.
Mono's nieuwste album, For My Parents, is een symfonie in vijf delen waarin de grenzen van de samensmelting tussen rockinstrumentarium en strijkers meer dan verkend wordt. Op het scherpst van de snede en tot het uiterste opgerekt passeert een regenboog aan emotionele vergezichten de revue. Daarmee herinnert het kwartet zo nu en dan een beetje aan Godspeed You! Black Emperor of aan Red Sparowes. Al moet gezegd dat waar Mono in eerdere jaren nogal schatplichtig was aan genregenoten en een eigen gezicht ontbeerde, anno 2012 fier acte de présence wordt gegeven met een spanwijdte aan instrumentale bravoure die zelden een evenknie zal treffen.
Mono vervoert door knap te werken met herhaling van zetten, hypnotiseert zodoende, maar verveelt op geen enkel moment. Elk deel van deze plaat kent oog en oor voor detail en gelaagdheid; alsof een kathedraal van geluid wordt gebouwd, waarin elke steen een doordacht en kunstig ornament an sich is. Zo schept Mono sonische architectuur die het ene moment heel veel ruimte biedt en aanvoelt als een sneeuwlandschap om vervolgens over te gaan op een crypteachtige benauwdheid in een overdaad aan beklemmende en verzengende erupties van gitaar en hamerende drums.
Schijnbaar achteloos, maar ongetwijfeld heel doordacht en met engelengeduld tot een geheel gesmeed, weet Mono één gegeven centraal te stellen en dat is een zekere mate van zenbalans. Nooit neemt de rust volledig de overhand en evenmin slaat de distortionmuur nuance dood. In dat wankele evenwicht is het goed toeven, ademloos luisteren en meegevoerd worden op de woelige baren die Mono schildert.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mono/for-my-parents/23172/
Meer Mono op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mono
Deel dit artikel: