Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na jaren van mooie ingetogen platen die - geheel onterecht - nauwelijks de marge ontstegen, kwam er met Wind's Poem in 2010 een geweldige verandering in het boeiende oeuvre van Mount Eerie. Nog nooit klonk het werk zo uitgesproken. Althans, qua geluid. Met bulderende gitaren als ruggensteun, bracht Phil Elverum zijn odes aan de wind. Wat hij soms op fluistertoon deed. Het openscheuren van de registers heeft zijn sporen - deels - achtergelaten in het tweeluik Clear Moon en Ocean Roar, oftewel de twee platen die Mount Eerie in 2012 uitbrengt. Het eerste deel heeft 'bewustheid van de omgeving' als onderliggend thema, deel twee is gebaseerd op een oude droom.
In mei kwam Mount Eerie met Clear Moon en in vergelijking met het vier maanden jongere Ocean Roar is het de meest bedeesde van de twee. Toch hinkt het album op twee gedachten; zowel de invloeden van het minimale van Steve Reich als de black metal van Burzum stonden aan de basis van deze plaat. Clear Moon opent bescheiden met het mooie 'Through the Trees pt. 2' - deel 1, simpelweg 'Through the Trees', verscheen op Wind's Poem - en de sfeer van de opener zet grotendeels de toon. Al gromt het behoorlijk in nummers als 'Over Dark Water', 'Clear Moon' en het vervreemdende 'The Place Lives'. De synths, de ene keer met rust, de andere keer vol bombast, geven de plaat zowel kleur en diepte als een duistere spanning.
Op Ocean Roar gaat het er wat uitbundiger aan toe. De enerverende opener 'Pale Lights' brengt een kleine tien minuten durende uitspatting van drums en synths, met enkel een tekstueel intermezzo als rustpunt. Elverum leunt op Ocean Roar meer op de krautrock, maar ook Ocean Roar kent een aantal nabranders van de dronende blackmetalerupties zoals die op Wind's Poem klonken, met 'Engel der Luft (Popol Vuh)' als sterk voorbeeld. De toon op Ocean Roar is meer dan op Clear Moon geïnspireerd door de omgeving, het water en de kust bij woon- en opnameplek Anacortes, Washington. Het album voelt zwaarder en donkerder maar het heeft ook, net als de oceaan, meerdere gezichten.
Toegegeven, het verhaal van het tweeluik is een mooi gegeven - de platen zijn overigens los van elkaar goed te beluisteren - maar op beide platen doet Mount Eerie wat hij in voorgaand werk al vaker deed: grossieren in mistige nummers zonder een kop of een staart, (instrumentale) nummers vol spanning, vol vertwijfeling, met steevast een belangrijke rol voor de elementen. En zoals bij het voorgaande werk blijft het ook dit keer de aandacht vasthouden. Sterker nog: al zou hij vier platen per jaar uitbrengen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mount-eerie/clear-moon-ocean-roar/23174/
Meer Mount Eerie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mount-eerie
Deel dit artikel: