Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met Nick Oliveri is het nooit saai. Na Queens Of The Stone Age is hij inmiddels alweer uit een volgende band geschopt. Op vrij dramatische wijze nog wel. Oliveri schrijft er zelf over op zijn website: “The truth is I was asked to leave the bus we have been touring on, and was left on the side of the road in Germany somewhere.” Het knappe hieraan is dat het Oliveri’s eigen band Mondo Generator betrof. Zijn begeleiders konden het niet zo waarderen dat hij een geluidsman over wie hij niet tevreden was tijdens een optreden van enige tanden had afgeholpen.
Al net zo typerend voor Oliveri is dat hij zich door zulke en andere tegenslagen, zoals een hernia die hij pas opmerkte toen zijn darmen naar buiten gedrukt begonnen te worden, niet laat tegenhouden. Mondo Generator is inmiddels al weer heropgericht en om toekomstige problemen met veeleisende bandleden te kunnen ondervangen werd een akoestische solocarrière opgestart onder de noemer ‘Nick Oliveri – the Acoustic Tornado’.
De eerste zes nummers van dat project zijn nu verschenen onder de titel Demolition Day, gecombineerd op een cd met het voorheen alleen op tournee verkrijgbare vier nummers tellende III – the EP van Mondo Generator, opgenomen toen Oliveri nog wel met zijn ex-bandleden in een ruimte kon verblijven.
Voor iedereen die vraagtekens zet bij Oliveri akoestisch: het werkt. Vier van de zes nummers zijn alternatieve versies van al eerder verschenen nummers. Niet helemaal verrassend, want Oliveri heeft er sowieso al een handje van weg om de mogelijkheden van zijn liedjes tot de laatste druppel te benutten, waarschijnlijk omdat hij te ADHD is voor componeren.
Van die vier zijn de met uitbundig Spaans hoorn- en castagnettenspel opgetuigde versie van ‘All I’ve Got’ en samen met Mark Lanegan gezongen versie van ‘Autopilot’ de uitschieters. Beiden zijn zelfs beter dan het origineel. De countryversie van ‘I Want You to Die’ daarentegen mist de intensiteit van de versterkte versie. Hetzelfde geldt voor ‘Simple Exploding Man’, maar dat was toch al niet het nummer waarvan je een akoestische versie verwachtte.
Van de nieuwe nummers is het dankzij constante herhaling en zang die klinkt alsof hij van ergens heel ver weg komt eng psychedelisch klinkende ‘One More Time Hell’ het opvallendst. ‘Paper Thin’ ligt in de lijn van ‘Another Lovesong’ van Songs for the Deaf.
III – the EP biedt met ‘All the Way Down’ en ‘There She Goes Again’ twee typische Mondo Generator waanzinpunkers. Belangrijker is dat Roky Eriksson-cover ‘Bloody Hammer’, een vaste livetopper, nu eindelijk op cd te krijgen is. Waar het briljante van dit nummer inzit is een beetje een raadsel, want meer dan een simpele riff en een daar niet goed overheen passende bizarre tekst is het niet. Maar het is dus geniaal.
Ook hier duikt weer een psychedelische verrassing op. ‘Sleep the Lie Away’ klinkt zowaar alsof Oliveri en Dave Catching goed naar The Music hebben geluisterd. Deze track is ook een mooie showcase voor de een tijdje van het toneel verdwenen voormalige Kyuss- en QOTSA-drummer Alfredo Hernandez.
Overigens zit op het recensie-exemplaar een fout: ‘Bloody Hammer’ begint in de laatste seconden van ‘All the Way Down’. Maar ook die fout past wel bij Oliveri.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nick-oliveri-mondo-generator/demoliton-day-iii-the-ep/8164/
Meer Nick Oliveri/Mondo Generator op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nick-oliveri-mondo-generator
Deel dit artikel: