Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Mooi zijn is niet genoeg. Perfectie is saai. Schoonheid zonder tegenstelling valt niet meer op. Zie veel modellen: heel mooi, maar zonder rauw randje, zonder edge, zonder karakter. Ben je snel op uitgekeken.
Hetzelfde geldt ook voor muziek. Een mooi liedje ligt direct goed in het gehoor en luistert heerlijk weg. Maar zonder de scherpe rand, zonder de dissonant, is het niet memorabel en raak je snel weer uitgeluisterd. De nieuwe, jonge lichting neo-klassieke componisten, pianisten en multi-instrumentalisten heeft hier nogal eens moeite mee. Neem een Peter Broderick of een Hauschka. Prachtige stukken maken deze mannen, maar beklijven? Nee. Het staat daar alleen maar mooi te wezen, maar heeft verder weinig te melden.
Zo ook Felt van de jonge Duitse pianist Nils Frahm. Prachtig hoe hij Steve Reich-achtig minimalisme koppelt aan verstilde, eenzame pianonoten die lekker lang door de leegte mogen echoën. Al bij de eerste beluistering klinkt de muziek weldadig mooi, als een comfortabel warm bad. Maar het blijkt allemaal niet genoeg. Net als bovengenoemde genregenoten komt Frahm hier niet verder dan alleen maar schoonheid zonder ruwheid, esthetiek zonder tegenstelling.
Het is allemaal alleen maar mooi en verliest daardoor uitdaging. Je hoeft je best niet te doen om dit mooi te vinden. Gevolg: je raakt snel uitgeluisterd, de betovering is weg (om nooit meer teruggevonden te worden) en Felt valt vanaf dat moment onder de noemer 'veredelde muzak'. Mooie muzak weliswaar, maar zo zal hij het niet bedoeld hebben.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nils-frahm/felt/22339/
Meer Nils Frahm op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nils-frahm
Deel dit artikel: