Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Verrassend genoeg opereert David Sylvian nog altijd voornamelijk in de luwte, ondanks een handvol klassiekers die de man zowel solo als met zijn androgyne ex-makkers van Japan op zijn naam heeft staan.
De laatste echte klassieker van Sylvian dateert nog altijd uit 1987 met Secrets of the Beehive, een bijna onovertrefbaar meesterwerk van de grootste klasse, stemmigheid en eeuwigheidswaarde. Wat volgde waren veelvuldige duiken in ambient-wateren met wisselend succes, twee aardige soloplaten (het langdradige en middelmatige Dead Bees on a Cake en het grillige, dappere maar moeilijk verteerbare Blemish) en veel onduidelijke zijprojectjes.
Sylvians nieuwste uitlaatklep luistert naar de naam Nine Horses en belooft alvast veel door de medewerking van ijskoningin Stina Nordenstam, collaborateur extra-ordinaire Ryuichi Sakamoto en Supersilent-trompettist Arve Henriksen. Sylvian zelf duidt Snow Borne Sorrow expliciet aan als een groepsplaat, maar neemt u dat gerust met een korreltje zout. Snow Borne Sorrow is in essentie vooral een echte Sylvian-plaat, met die uit duizenden herkenbare donkerbruine stem die de herfst altijd in zich lijkt mee te dragen.
Muzikaal is het geheel een ruwe kruising tussen Brilliant Trees en Dead Bees on a Cake, maar dan wel één die met beide benen in deze tijd staat. Componist Burnt Friedman zorgt voor wat elektronisch gegorgel hier en een knisperende laptop-beat daar, maar de plaat klinkt verder verrassend organisch en oorstrelend, zeker na de stekelige schok die Blemish was. De warme filmische klanken van de zijdezachte opener 'Wonderful World' en het zacht wiegende 'Atom & Cell' maken de oprichting van Nine Horses meteen al de moeite waard. Vooral 'The Banality of Evil' overtuigt echter door zeven minuten lang moeiteloos de aandacht vast te houden door de subtiel briljante trompetminiatuurtjes die Henriksen over de warme klanken heen legt.
Geheel in de stijl van Sylvian is Snow Borne Sorrow wel weer zo'n plaat die tijd en geduld nodig heeft, maar die de investering vervolgens dubbel en dwars terugbetaalt door zich langzaam, laag voor laag aan de toehoorder te onthullen. Groepsplaat of niet, Sylvians eerste volledig bevredigende album na Secrets of the Beehive is een feit.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nine-horses/snow-borne-sorrow/10982/
Meer Nine Horses op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nine-horses
Deel dit artikel: