Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zou Brooklyn het binnenkort gaan afleggen tegen Montreal als hipsterhoofdstad? Uit die wijk in New York komen zo langzamerhand minder muzikaal interessante dingen dan uit de Canadese miljoenenstad. Niet alleen op indierockgebied, ook de elektronische en experimentele muziekscene bloeit in Montreal, niet in de laatste plaats door de DIY-mentaliteit van feesten thuis of in verlaten fabriekshallen. Namen? Suuns, The Besnard Lakes, Wolf Parade, Doldrums.
Jasamine White-Gluz en Laura Lloyd komen uit Montreal en vormen samen de spil van neoshoegazeband No Joy. Was het in 2011 op Ghost Blonde nog vooral in zichzelf gekeerde old-school shoegaze wat de klok sloeg, op Wait to Pleasure opent de oester zich om meer muzikale invloeden toe te laten. Het resultaat is een boeiende plaat die echter niet op alle momenten indruk maakt.
Eerst het goede nieuws. No Joy gaat geslaagde duels aan met beats, keyboards en synthesizers. Het levert opwindende nummers op zoals het ritmisch uitstekend geslaagde 'Blue Neck Riviera', of het sfeervolle en dromerige 'Pleasure'. Daarnaast komt opzwepende punkrock langs in de lijn van Hüsker Dü en Swervedriver: het ruimtelijke 'Lizard Kids' en het vervaarlijk scheurende 'Ignored Pets'.
Dan het minder goede nieuws: soms liggen de invloeden er wel erg dik bovenop. 'Lunar Phobia' bijvoorbeeld is een prima nummer maar het speelt wel heel erg leentjebuur bij met name bas en drums van The Cure's 'Fascination Street'. Afsluiter 'Uhy Yuoi Yoi' lijkt als twee druppels water op 'Covert', afkomstig van het meesterwerk dat Lush in 1992 maakte: Spooky. Natuurlijk heeft elke band zijn invloeden en om deze te vermelden is meestal muggenzifterij, maar dit is wel erg opzichtig.
Ondanks alles is Wait to Pleasure toch een uitstekende plaat met een aantal songs die echt boven het maaiveld uitkomen, zoals het met een simpele maar doeltreffende gitaarlijn opgeleukte 'Slug Night', het erotiserend zweverige 'Hare Tarot Lies' of de fraaie geluidsterreur van 'E'. No Joy toont lef door met deze plaat muzikale grenzen op te zoeken. Wanneer de band deze wat subtieler weet op te zoeken bij een volgende plaat, staat ons nog veel meer moois te wachten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/no-joy/wait-to-pleasure/24061/
Meer No Joy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/no-joy
Deel dit artikel: