Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Daniel Lopatin is een rijzende ster. Of dat zou je toch verwachten als je er de Wire van augustus 2009 op naslaat. In die editie lanceert David Keenan de term hypnagogoc pop. Diezelfde Keenan was ook verantwoordelijk voor het begrip freakfolk, wat aangeeft dat de Wire nog steeds een belangrijke bron is voor muzikale hypes.
"Hypnagogic pop is music that reaches beyond its performers' abilities. It refashions 80s chart pop-rock into a hazy, psychedelic drone. It is listening to Beverly Hills Cop and hearing the music of the spheres. It is the sound that remains after the boys of summer have gone", aldus Keenan, die Oneohtrix Point Never tot een van de vaandeldraagers van dit nieuwe genre bombardeert.
Maar KindaMuzik zou KindaMuzik niet zijn als het bands niet op basis van hun eigen prestaties zou taxeren. Returnal is een muzikale rondgang door het organische brein van Lopatin. Na een dikke laag noise trekt de mist op om geleidelijk aan baan te ruimen voor een zachte vorm van ambient. In het titelnummer duiken plots verwrongen stemmen op en langzaam kabbelt Returnal in de richting van onversneden elektronische krautriffs waar ook labelgenoten Emeralds zich in bekwamen. Vervolgens verdwijnen de ritmes weer, om plaats te maken voor het contrasterende 'Preyouandi' waarin een loop opgebouwd wordt met tegendraadse ritmes.
Returnal is organisch en cyclisch. Eigenlijk houdt Keenans omschrijving bijzonder goed steek, maar het is toch vooral de muzikale kwaliteit van Oneohtrix die Returnal de moeite waard maakt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/oneohtrix-point-never/returnal/20315/
Meer Oneohtrix Point Never op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/oneohtrix-point-never
Deel dit artikel: