Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ze komen zo ongeveer net van de basisschool, maar dat weerhoudt Paceshifters er niet van met een zeer volwassen partij punk-'n-roll te debuteren. Voor zover punk-'n-roll volwassen kan (en moet) zijn dan.
Het geluid is op het eerste gehoor zeer Rotterdams, maar het naspeuren van de biografie onthult verbazingwekkend genoeg geen (ex-)leden van bands als The Apers of Wiseguy in de line-up, maar een Overijsselse afkomst. Dat maakt de gelijkenis met zeker de laatstgenoemde band – tegenwoordig vooral bekend als de voorloper van El Pino & The Volunteers – er niet minder op. Vooral de dubbele zanglijnen lijken soms een-op-een overgenomen. Maakt niet uit; dit genre draait om de kwaliteit van de uitvoering, niet om (geforceerde) originaliteit.
En met die uitvoering zit het op One for the Road prima. Onder meer vanwege die dubbele zanglijnen zit de kracht van de band hem iets meer in het bluesy, melodieuze werk dan in het pure ramrocken. De gebroeders Paul (bas, zang) en Seb (gitaar, zang) Dokman en hun drummer Koen Klarenbeek weten ook hoe je een song schrijft. Voor het bijna episch opgebouwde 'Age of the Millennials' zou Axl Rose zich niet schamen (die zou überhaupt willen dat hij de laatste vijftien jaar iets van dat niveau geschreven had.) De andere hits zijn 'Beauty Queen' en 'Good or Bad'.
Gezien de intrinsieke kwaliteiten van Paceshifters zou het niet verwonderlijk zijn als het bandgeluid zich gaat ontwikkelen richting bijvoorbeeld dat van The Cult ten tijde van Sonic Temple of de latere platen van The Hellacopters. One for the Road zal dan in vergelijking naïef en simplistisch klinken. Maar zoveel onstuimige energie als op dit debuut krijgen ze waarschijnlijk nooit meer vastgelegd.
http://www.kindamuzik.net/recensie/paceshifters/one-for-the-road/21165/
Meer Paceshifters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/paceshifters
Deel dit artikel: