Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met Gothic en Shades of God stond Paradise Lost begin jaren negentig aan de wieg van de gothic metal. Al heette dat toen nog ‘doomdeath’ en stond de grunt van Nick Holmes in het vocale middelpunt, met slechts spaarzaam opduikende jubelende dames.
Op de opvolgers Icon en Draconian Times begon Holmes vervolgens steeds meer te zingen en werden de songs steeds poppiër. Het maakte van Paradise Lost in een aantal landen van Europa een mega-act.
Die status raakten ze vervolgens weer net zo hard kwijt met One Second en Host. Het doorzetten van de ingeslagen muzikale koers speelde de Britten daarbij parten. Wat de metalboer niet kent, dat vreet-ie niet. Dat gold ook voor de de richting van Depeche Mode en Young Gods opgaande muziek van de betreffende albums, waarop electronica de hoofdrol had overgenomen van de gitaren.
Of het economische overlevingsdrang is of artistieke ontwikkeling is niet geheel duidelijk, maar sinds die tijd is de metalcomponent langzamerhand weer gaan toenemen in de muziek van Paradise Lost. Met het elfde album In Requiem presenteert de band zelfs een album dat volledig in het verlengde ligt van Icon en Draconian Times.
Het mooie is dat het geleerde uit de tussenliggende periode daarbij niet is vergeten en je zodoende als luisteraar het beste van de twee werelden krijgt. Paradise Lost weet nu hoe je met wat programmeerwerk een mooi diep en duister klanklandschap neerzet, maar schroomt er ook niet voor daar een brute hakriff over te gooien. Ook terug van weggeweest zijn de melancholiek slepende gitaarsolo’s van Gregor Mackintosh. In de vroege periode waren die een van de belangrijkste pluspunten van de band. Zelfs de zang van Holmes zit bij vlagen weer tegen het grunterige aan.
Als je dan vervolgens In Requiem vergelijkt met wat concurrenten als Marilyn Manson, H.I.M. en Evanescence te bieden hebben, dan slaat de schaal wel heel erg positief door in de richting van Paradise Lost. Waar de genoemde acts stroperig, houterig en vooral eendimensionaal klinken, daar heeft In Requiem een heel palet aan grijstinten voor je bombastisch mistroostige buien.
http://www.kindamuzik.net/recensie/paradise-lost/in-requiem/15583/
Meer Paradise Lost op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/paradise-lost
Deel dit artikel: