Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Paramore was tot nu toe vooral bekend als emo- en poppunkband in de lijn van Fall Out Boy, Jimmy Eat World en Panic! at the Disco. Razendpopulair bij zestienjarigen - zeker in de Verenigde Staten, waar de band de ene platinaplaat na de andere scoort - maar nauwelijks op de radar van het KindaMuzikpubliek. Maar de groep is niet zomaar één van de grootste in zijn genre geworden: de liedjes van Paramore zitten goed in elkaar en frontvrouw Hayley Williams kan geweldig zingen. Na de vorige plaat ging Paramore door een crisis, die leidde tot het vertrek van de gebroeders Farro, medeoprichters van de band. Dit ging gepaard met veel moddergooien over en weer. Het tot een trio gereduceerde Paramore verklaart zich na die strubbelingen klaar om nu de stap te zetten van tieneridolen naar rocksterren.
Dus heeft het vierde album een stemmige hoesfoto en geen titel meegekregen - boodschap: dit is een nieuwe start - en wordt het nadrukkelijk gepresenteerd als een dubbel-lp. Vinyl is immers niet bepaald het favoriete medium van tieners, maar wel van muziekfanaten. Paramore grijpt zo nadrukkelijk terug op de tijd van Fleetwood Mac, ABBA en Foreigner, toen popmuziek nog een serieuze aangelegenheid was voor volwassen mensen.
Ambitie is mooi, maar je moet het ook waar kunnen maken. Dat lukt Williams en haar medesongschrijver, gitarist Taylor York, voor de volle honderd procent. Niet meer gehinderd door de beperkingen van het concept 'rockband' storten ze zich op Paramore in zeventien songs op een enorm palet aan stijlen. Het wonder: alles wat ze daarbij proberen lukt. Dit zou het album moeten zijn dat Paramore laat doorstoten naar de echte eredivisie van de popmuziek.
Hoeveel platen zijn er namelijk waarop geslaagde tracks staan die zijn geïnspireerd door The Yeah Yeah Yeahs ('Now') én The Carpenters ('Hate to See Your Heart Break')? Waar een bijna acht minuten durende postrockafsluiter ('Future') wordt gekoppeld aan een extreem vrolijk rondstuiterend powerpopliefdesliedje ('Still into You')? Waarop een zangeres het ene moment als een souldiva over een gospelkoor heen dendert ('Ain't It Fun') en het andere slechts begeleid door ukelele naar ex-bandleden sneert: "Let 'em spill their guts, because one day they're gonna slip on them" ('Interlude: Moving on')?
De enige twijfel die Paramore oproept, is in hoeverre de enorm diverse en rijke sound die met hulp van producer Justin Meldal-Johsen (oud-bassist en bandleider van Beck) neergezet is live te reproduceren valt. Tijdens een recent optreden bij Jimmy Kimmel Live lukte dat in ieder geval prima en blijkt Williams niet alleen een supertalent op het gebied van zang en het aanbrengen van extreme kleuren haarverf, maar ook is ze een zeer goede frontvrouw. Pinkpopgangers weten welke band ze dit jaar absoluut niet mogen missen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/paramore/paramore/23922/
Meer Paramore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/paramore
Deel dit artikel: