Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op nummer 39 kwam Killing with a Smile van het eveneens Australische Parkway Drive binnen in de Australische hitlijsten. Daar stond hij als dodelijke mix van hardcore en metal tussen overwegend pop- en r&balbums. Het moet ook voor het vijftal zelf een rare gewaarwording geweest zijn.
Nu is het de beurt aan Europa om er aan te geloven. Dat Parkway Drive hier de hitlijsten gaat bestormen, is echter volledig uitgesloten. Daarvoor steekt het hier toch allemaal iets anders in elkaar met de charts, want aan de kwaliteit van het door Adam Dutkiewicz (de gestoorde gitarist van Killswitch Engage, die ook met onder meer Unearth, All that Remains en The Agony Scene werkte) geproduceerde album ligt het niet.
Killing with a Smile past namelijk perfect in het huidige tijdsbeeld van de heavy metalscene. De groep put uit hardcore en lompe (Zweedse) metal en gebruikt structuren waar ook bands als Every Time I Die succes mee hebben. De details zijn goed uitgewerkt (zoals de toevoeging van toetsen, waar nodig) en het riffwerk is lekker zwaar. Aan clean gezongen stukken hebben de heren een broertje dood, maar dat maakt de plaat alleen maar bruter. Lomp is bijvoorbeeld het stuk in ‘Romance Is Dead’, waarin frontman Winston McCall brult “So cry me a fucking river, bitch!”. Stoere praat, maar het komt er o zo gemeend uit.
Killing with a Smile vergt wellicht wel een paar luisterbeurten, maar je wordt er uiteindelijk uitermate goed voor beloond. Je blijft continu vette riffs, passages en details ontdekken en het enige minpuntje is dat je sommige stukken ongetwijfeld (her)kent van andere bands. Het doet verder weinig af aan dit album, waarmee de Aussies serieus verder aan de weg timmeren.
http://www.kindamuzik.net/recensie/parkway-drive/killing-with-a-smile/12337/
Meer Parkway Drive op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/parkway-drive
Deel dit artikel: