Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Countrydame Rosanne Cash schrijft heel lovend over de nochtans onbekende collega Patti Witten in de liner notes van haar twee langspeler Sycamore Tryst, dus wie zijn wij dan om haar tegen te spreken?
Sinds haar onopgemerkte debuut uit 1999, Land of Souvenirs, en een miniplaat, Prairie Doll, is Witten, wat heet, een professionele zangeres. Daarvoor maakte ze lange tijd als grafisch ontwerper en muzikante in diverse bands de straten en bars van haar woonplaats New York onveilig. Misschien wordt het een beetje een cliché in de wereld van country, maar ook zij ging voor Sycamore Tryst de bloederige strijd aan met Koning Alcohol, maar als we het persschrijven mogen geloven dan is ze nu weer helemaal clean, ja hoor.
Let's get back to business, shall we?. Patti Witten beschikt niet meteen over de meest opvallende zangstem in de geschiedenis van de popmuziek, maar we hebben ook nooit beweerd dat het een vereiste voor een goede plaat. Sycamore Tryst is in de eerste plaats een verzameling van dertien volwassen en fraai uitgewerkte folkliedjes uit de grote stad.
De sfeervolle liedjes vallen eenvoudig in het hoekje van potente folk en americana te duwen. De vergelijkingen met het latere werk van Emmylou Harris, Lucinda Williams en in mindere mate Joni Mitchell kloppen ook allemaal. We stranden echter telkens weer en spijtig genoeg op het ietwat vlakke stemgeluid van de Witter. Sycamore Tryst moet het hebben van de alleraardigste productie en een handvol uitschieters, waaronder opener 'What I Don't Tell You', het atmosferische 'Black Butterfly', de robuuste afsluiter 'You Can't' en misschien wel het zogenoemde prijsnummer van de cd, 'Goin' Back to Moline'.
http://www.kindamuzik.net/recensie/patti-witten/sycamore-tryst/5662/
Meer Patti Witten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patti-witten
Deel dit artikel: