Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Elke keer dat Pearl Jam met een nieuw album komt, lees je wel ergens dat dit hun beste werk is sinds Ten. Een positief oordeel, maar toch klinkt er teleurstelling door in deze bewering. Het is blijkbaar weer geen album dat kan tippen aan dat fantastische debuut uit 1991. Het is moeilijk om toe te geven, maar waar: de grungeveteranen leveren elke keer weer enkele goede rocksongs af, maar van een constant hoog niveau zijn de studioalbums na Ten niet.
Pijnlijk voor de band, maar ook voor de luisteraar die elke keer verwachtingsvol begint met luisteren en achteraf toch weer weemoedig terugdenkt aan dat legendarische Pinkpop-optreden, waarbij zanger Eddie Vedder vanaf tien meter hoogte het publiek in dook. Toch begint het elke keer weer te kriebelen als een nieuw Pearl Jam-album wordt aangekondigd. Misschien, misschien. Zal het dan dit keer echt gaan gebeuren?
Ondergetekende gooit meteen roet in het eten, want nee: ook nu lukt het Pearl Jam niet om oude tijden te doen herleven. Of dat erg is, is weer een andere vraag. Op dit titelloze achtste album gaat de band terug naar de rauwe standaardrock uit hun begintijd, zonder gekke aanhangsels, vreemde uitstapjes of rare muzikale uitspattingen. Goed voorbeeld is de eerste single ‘World Wide Suicide’, die urgenter klinkt dan alle Pearl Jam-singles van de afgelopen tien jaar bij elkaar. Dat kan gezegd worden van de gehele eerste helft van Pearl Jam, totdat liedje nummer zes roet in het eten gooit: ‘Parachutes’ is een gezapig slaapliedje waarin Vedder vooral wordt begeleid door een akoestische gitaar. Ook bij ‘Gone’ vallen de oogleden langzaam dicht, maar verder klinkt Pearl Jam op dit album verrassend fris en vitaal.
Maar goed, dat las je in de voorgaande jaren ook al eens in recensies over de vorige albums, dus hoeveel waarde moet je hechten aan zo’n oordeel? Feit blijft dat wie nog hoopt op een echt briljant Pearl Jam-album kan wachten tot de wederopstanding van Kurt Cobain. Kalende dertigers met jeugdsentiment kunnen maar beter een 90’s party bezoeken en daar dronken meebrullen met ‘Alive’. Wie ditmaal toch door blijft luisteren hoort niet het beste Pearl Jam-album sinds Ten en ook niet de wederopstanding van een aantal oude vrienden, maar een scherpe rockband op leeftijd. Wie weet wat de toekomst nog brengt? Na Pearl Jam is er in ieder geval weer een beetje hoop.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pearl-jam/pearl-jam/12699/
Meer Pearl Jam op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pearl-jam
Deel dit artikel: