Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Verspreid door de zaal staan draaitafels die op diverse snelheden draaien, oude platen erop en dan maakt Philip Jeck daar samples van, hink-stap-springend tussen de apparaten, draaiend aan knoppen, manipulerend met laptop en keyboard. Dat is min of meer 's mans inmiddels geijkte modus operandi. Op Cardinal komen daar nog een paar minidiskspelers bij en een basgitaar. En nu komt het: verder verwijderd van Squarepusher of DJ Shadow kun je nauwelijks uitkomen.
Als een klaroenstoot van opgepoetst koper galmt de sacrale gloed van Cardinal de toehoorder tegemoet. Jecks sluimerende gevoel van massieve soliditeit maakt zich al snel meester van verdichte geluidsmassa's waarin de verschillende constituerende elementen niet langer aan te wijzen zijn. De amorfe symfonie waggelt als in een slaapwandeling rond, met net genoeg houvast en herkenningspunten om een idee van herinnering aan te raken. Vreemd of bevreemdend is Jecks werk immers hoogstzelden.
Tegenover de gedragen, majesteitelijke toonzetting met aards fundament, plaatst Jeck een gulle dosis futuristische projectie. Geen gekke visioenen die niet thuis te brengen zijn, maar juist extrapolaties van het gekende naar potentiële (klank)werelden die niet eens zo bizar ver buiten het huidige bereik liggen. Lichtelijk ambigu dus weet Jeck knap te werken met een nostalgie voor straks en tegelijk dobbelt hij in een spel van af-, in- en verbeelding van toen.
Cardinal voert nóg een balanceeract uit op het snijvlak van oneindige expansie en focus tot op een brandpunt. Als vele delen die tellen voor één verhaal, als één kluwen die uiteen te rafelen zou kunnen zijn in tig geschiedenissen. Mist, echo, uitrekking en verlenging, perspectivische vernauwing en verkorting, opklaring en keiharde reflectie: ze buigen tijd en ruimte in een vorm van ambient die onmiddellijk tactiel is. Jeck waardeert degradatie van analoge materialen op tot de artistieke materie die onder handen genomen wordt. Tegelijkertijd vergruist hij progressie en het schijnbaar eeuwigdurend onfeilbare van het digitale domein met atonale horten, abstracte stoten, desintegrerende glitch en relieken van ruis. Nooit: steeds verder weg. Altijd: net binnen handbereik.
http://www.kindamuzik.net/recensie/philip-jeck/cardinal/26281/
Meer Philip Jeck op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/philip-jeck
Deel dit artikel: