Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Radio 4’s laatste CD zat geloof ik ook in zo’n nieuwerwets doosje met afgeronde hoekjes. Net te dik voor de standaard CD-opbergsystemen, maar wel erg trendy. Het belooft dus heel wat: Vulture Street van het Australische vijftal Powderfinger. Het is hun vijfde album en het eerste dat in deze contreien echt doordringt. Dat gebeurd dus net op tijd voor de platenmaatschappij, gezien de hausse aan retrospectieve bandjes dit jaar aan de ene en de populariteit van stadionrockers als Live en Nickelback.
Toch tapt Powderfinger nét uit een ander vaatje. En dat verschil is groot genoeg om hen een bestaansrecht te geven tussen de rest, of aan de zijlijn. Want veel minder rauw of uit de garage weggeplukt klinkend dan hun succesvolle broeders, zit de radiovriendelijke poprock van Powderfinger meer in de lijn van Neil Young (vandaar ook de bandnaam), The Rolling Stones en Led Zeppelin. Vooral de laatste schijnt nog al eens door op Vulture Street. De warme prettige zang, gekoppeld aan fraaie, oprecht overkomende songs met voor de verandering eens geen dom gitaarwerk, maakt van dit album een best plaatje. Brendan O’Brian (Rage Against the Machine, Red Hot Chili Peppers) heeft met zijn mix – net als bij Pearl Jam’s Vs. – de boel wel erg rechtgetrokken. Hierdoor komt het geheel vlak en afstandelijk over. Dat lijkt vooralsnog jammer, omdat Powderfinger in zijn segment toch wel een aardig bandje is, dat wat meer eigen gezicht en sprankelende knallende passie in het geluid best kan gebruiken. Wie weet horen we dat nog eens op een volgend album. De tijd zal het leren.
http://www.kindamuzik.net/recensie/powderfinger/vulture-street/4778/
Meer Powderfinger op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/powderfinger
Deel dit artikel: