Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een band opgericht rond een toetsenist. Dat hoor je niet vaak. Power Quest is zo'n band, maar verwacht geen epische, lange synthesizeruitspattingen. Met ex-leden van Shadowkeep, DragonHeart en D.R.S. is de balans tussen verschillende instrumenten goed gevonden. De groep toont een grote kundigheid. Ook de zanger, die qua stemgeluid doet denken aan Ronnie James Dio en Bruce Dickinson, is sterk. Het klinkt allemaal erg professioneel en gelikt door een glasheldere productie.
Misschien wel té gelikt. Power Quest bezingt geen veldslagen, heldhaftige ridders of mythologische gebeurtenissen (zoals zoveel powermetalbands). De band heeft haar Utopia al gevonden en is daar hoorbaar blij mee. Geen venijnige toon is er te bespeuren op Neverworld, en het gros van de nummers kabbelt dan ook rustig voorbij als het bergstroompje op de hoes. De foto's van bandleden met bloemetjesbloezen in Efteling-achtige omgeving helpen ook niet echt. Alleen in 'Sacred Land' moet Neverworld verdedigd worden onder de tonen van een Teutoons marsritme dat we kennen van Manowar en Hammerfall.
De muziek leunt stevig op de erfenis uit de jaren tachtig ('Edge of Time' haalt de mosterd wel heel opzichtig bij Europe) en richt zich vooral op impact en herkenbaarheid, zonder echt opzienbarend en origineel te worden. De composities zijn vaak te vlak en te vriendelijk. Het vijftal zoekt nooit de kantlijnen van het experiment op waardoor het allemaal wel erg veilig klinkt. Metal om op te zetten wanneer je visite hebt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/power-quest/neverworld/5436/
Meer Power Quest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/power-quest
Deel dit artikel: