Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een crisisje op zijn tijd houdt een genre levend. Tijdens de stonerrockerhausse van een paar jaar geleden werd elk van de talloze releases die in de Loud-kerkers binnenkwam met een diepe zucht in het laatje van de cd-speler gedeponeerd. De kans was immers levensgroot dat het weer een stel lamlendige Sabbath-imitatoren of talentloze Kyuss-klonen betrof. Nu niet meer elke THC-grootverbruiker die een midtempo-riff kan spelen een platencontract krijgt aangeboden begint stonerrock zowaar weer leuk te worden.
Neem nou Puny Human. Met hun 2e plaat It’s Not The Heat, It’s The Humanity verzekert die band zich van een stevige plaats in de top van de meer poppy hoek van het genre, ergens naast Fu Manchu. Het kwartet weet dat een liedje meer is dan wat riffs in willekeurige volgorde achter elkaar plakken. De sound is lekker los en swingend, met flinke scheuten Aerosmith erin verwerkt. Persoonlijk ben ik vooral erg te spreken over bassist Jason Diamond, die elk nummer doorspekt met van die heerlijk zoemende Geezer Butler-fills.
Jammer genoeg en traditiegetrouw is de zang het zwakke punt. Gelukkig kent Jim Starace – in tegenstelling tot Fu Manchu-collega Scott Hill – wel meer dan één zanglijn, maar de zang blijft aan de vlakke en eentonige kant. Waar zijn de Steven Tylers en Phil Lynotts van deze wereld toch gebleven?
http://www.kindamuzik.net/recensie/puny-human/it-s-not-the-heat-it-s-the-humanity/3209/
Meer Puny Human op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/puny-human
Deel dit artikel: