Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ooit, in het voorprogramma van Sick Of It All, stelde Rise Against me enorm teleur. Rommelig, onwennig, richtingloos. Kortom: ik kon er geen brood van bakken. Totdat ik Revolutions per Minute hoorde. Sindsdien gaat die cd elke week minstens een keer in mijn speler. De overstap van Fat Wreck naar major Geffen is uiteraard met de nodige sneren en trappen onder de gordel begeleid. Zo hoort dat in de hardcorescene. Flauwekul. Rise Against zoekt het hogerop, is ambitieus en is als geen ander in staat de brug te leggen die bands als Good Riddance naar de mainstream proberen te bouwen.
Is het aan de overkant dan beter? Toch wel, kijk naar AFI. Siren Song of the Counter Culture wordt gedragen door dezelfde passie als Revolutions per Minute, dezelfde intelligente combinatie van persoonlijke en politieke teksten met net genoeg hardcore en net genoeg punkrock om fans van beide kampen tevreden te stellen. De melodieën zijn wederom krachtig en handig verwerkt in compacte songs die klinken als een klok. Een band die zijn boodschap met zoveel hartstocht uitschreeuwt wil dit voor zoveel mogelijk mensen doen. Ook voor die uit andere kampen. En dan is het aan de overkant inderdaad beter. Gelijk hebben ze.
Siren Song of the Counter Culture vaart grosso modo dezelfde koers als Revolutions Per Minute. Misschien dat het gitaarwerk iets minder puntig klinkt en dat het allemaal wat meer volwassen is, maar dan heb je het wel gehad. Zo maakt Rise Against, slim als de band is, net genoeg progressie om niet stil te staan en manoeuvreert de groep handig tussen wat puristen eisen en wat de mainstream wil. De volgende cd zou wel eens cruciaal kunnen zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/rise-against/siren-song-of-the-counter-culture/7426/
Meer Rise Against op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rise-against
Deel dit artikel: