Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sommige schrijvers, zoals Bret Easton Ellis, doen er acht jaar over om met een nieuwe roman op de proppen te komen. Soms is dit het gevolg van een gebrek aan inspiratie en soms het gevolg van een geestelijk verwerkingsproces. Iemand die van het eerste geen enkele last lijkt te hebben is Ryan Adams, die met Jacksonville City Nights in samenwerking met zijn nieuwe begeleidingsband The Cardinals dit jaar zijn tweede plaat in de schappen van de platenzaken deponeert. De fans kunnen dit jaar zelfs nog een derde verwachten van de paus van de americana.
Dat deze ongebreidelde productiedrang van Adams tot een uitputting van zijn muziek leidt, kan echter moeilijk gezegd worden. Want ook deze nieuwste plaat is van een bijzonder hoog niveau, wat hoofdzakelijk te danken is aan de voornamelijk akoestische muzikale begeleiding en de extreem emotionele en doorleefde zang van het brein zelf. Want dat Jacksonville City Lights de meest melancholische en nostalgische plaat van Adams is, staat buiten kijf.
De vergelijking met Gram Parsons ten tijde van Gp en Grievous Angel zijn inmiddels alomtegenwoordig, en dat is op deze plaat mijns inziens vooral te danken aan Adams’ poging om terug te keren naar de meest diepgewortelde essentie van de countrymuziek. Nummers als ‘The End’, ‘My Heart Is Broken’ en ‘Trains’ klinken voor Adams verrassend authentiek, vooral door het overmatige gebruik van de pedalsteel, akoestische gitaar, piano en zelfs enkele violen. Formeel hoogtepunt van de cd is echter zonder twijfel het nummer ‘Peaceful Valley’, waar de stem van Adams letterlijk door merg en been gaat. De overslaande stem, die kenmerkend is voor de country, wordt in dit nummer door Adams erg letterlijk genomen en zelfs een beetje geparodieerd, wat soms leidt tot valse noten, maar wel kippenvel oplevert. De melancholie komt op tekstueel gebied echter het beste tot haar recht in het nummer ‘Pa’. Ik zal niet teveel van de inhoud van de tekst verklappen, maar de boodschap die Adams bijna fluisterend over weet te brengen, doet je rechtop in je stoel zitten.
Waar de vergelijking met Gram Parsons niet opgaat, is de keuze voor de samenwerking met Norah Jones. Waar op Adams’ nog altijd ongeëvenaarde debuut Heartbreaker de samenwerking met Parsons’ protégee Emmylou Harris leidde tot het juweeltje ‘Oh My Sweet Carolina’, is het nummer ‘Dear John’, waarop niet Norah Jones maar Ryan Adams tweede stem zingt (!), verruit het slechtste nummer van de cd. Het hopelijk eenmalige samenwerkingsverband is niet meer dan een kakofonie van geluid te noemen. Jammer, vooral omdat op de meeste platen van Adams er meestal niet één zwakke broeder te vinden is. En ook het voor Norah Jones kenmerkende pianospel is soms iets te duidelijk aanwezig op de rest van de cd. Die riedeltjes met haar snelle vingerbewegingen zijn eigenlijk alleen maar irritant te noemen en voegen een overbodig tintje jazz aan de plaat toe.
Dat de nummers van Ryan Adams ieder jaar als een soort tsunami over de americanaliefhebbers heen komen, heeft tot op heden nog niet geleid tot teleurstellingen. Als je echter het boekje van de cd openslaat, kun je je afvragen of de muzikant, die in zijn toch jonge muzikale solocarrière al acht platen gemaakt heeft, er niet zelf aan onderdoor gaat. Vergeleken met zijn frisfruitige bandleden steekt Adams er maar onverzorgd bij af met zijn ongeschoren baard en ongekamde haren. Wellicht dat zijn uiterlijk verraadt wat zijn gemoedstoestand vandaag de dag is, die in zijn muziek in ieder geval vertaald wordt in melancholische diamantjes. Nadat dit jaar de derde cd voltooid is, kan ik Ryan echter aanraden even een korte adempauze in te lassen en even een bezoek aan de kapper te brengen. Bret Easton Ellis ziet er acht jaar later namelijk jonger uit dan ooit te voren, naar eigen zeggen door toedoen van een andere haarkleur…
http://www.kindamuzik.net/recensie/ryan-adams/jacksonville-city-nights/10712/
Meer Ryan Adams op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ryan-adams
Deel dit artikel: