Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een mens en zijn dromen. Als je ze maar bescheiden genoeg houdt komt er altijd wel eentje uit. Zo droom ik wel eens van een band als Explosions In The Sky, of Mogwai met een heuse zanger. Zang net zo sfeervol als de klimmende crescendo’s, niet die dronken mompel van Super Furry Gruff Rhys die op Mogwai’s Rock Action te horen was.
Het Britse Sennen (niet te verwarren met het Nederlandse Sennen), komt op momenten aardig in de buurt van die droom. In het eerste nummer, ‘I Couldn’t Tell You’, stapt de band zelfs even die droom binnen. Een heerlijke opener, maar die epische sfeer kan of wil de band niet constant vasthouden. ‘Opened Up my Arms’ is uitermate rustig, een traag met shoegaze besprenkeld popliedje. Net als ‘All the Time’, dat klinkt als Snow Patrol op morfine: pure pop verpakt in dichte atmosfeer. Tijdens de finale van ‘It’s Not Like it Used to Be’ die rechtstreeks overgaat in ‘One and the Same Thing’ is het vooral het door Sonic Youth geïnspireerd gitaargeweld dat voor opwinding zorgt. Dat geeft Widows genoeg dynamiek om niet te worden afgescheept als saaie kabbelpop. Een band dus om in de gaten te houden voor dagdromers met een melancholisch hart.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sennen-uk/widows/11885/
Meer Sennen (UK) op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sennen-uk
Deel dit artikel: