Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Is (rock)muziek anno 2006 überhaupt nog van belang, vroeg Conrad Keely van Trail of Dead zich onlangs af in een interview. Keely, waarschijnlijk geplaagd door de inwisselbaarheid van complete muzikale stromingen en door een gebrek aan inventiviteit en originaliteit, klinkt teleurgesteld. Zijn vraag is overigens volkomen terecht.
Wat we tijdens de jaren negentig 'boybands' noemden, heet anno 2006 'emo'. Het is hetzelfde idee, maar dan anders verpakt. De bands hebben hippe namen als I Am Ghost, My Chemical Romance en Senses Fail. De bandleden zijn van posterkwaliteit (zwarte lok naar rechts), ze kunnen allemaal hun instrument prima bespelen, ze maken veelal gaapliedjes en laten meisjes van veertien jaar voor het eerst verliefd worden. Ze weten bovendien stuk voor stuk op indrukwekkende wijze binnen de grenzen van het emogenre te blijven.
Doet de muziek van Senses Fail ertoe? Natuurlijk, maar wel via een omweg. Om te beginnen hoort Senses Fail bij de beteren van de boybands en weten ze hun in de basis aardige liedjes net dat tikje omhoog te tillen door er een lekker metalen randje aan toe te voegen.
Ten tweede, als een handvol van die eerder genoemde tienermeisjes verder zoekt, wijzer wordt en ontdekt wat de ware schoonheid van muziek is, heeft Senses Fail gedaan wat het moest. Namelijk mensen wijzen op bands die veel beter zijn, op bands die het genre gedefinieerd hebben: Texas Is the Reason, Far, Fugazi, Quicksand. En graven ze vanuit de bron terug omhoog, dan komen ze onderweg vast en zeker Trail of Dead tegen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/senses-fail/still-searching/14591/
Meer Senses Fail op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/senses-fail
Deel dit artikel: