Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is zelfs al zover gekomen dat we bij het aanschouwen van het lijstje promo's dat ons eens in om de zoveel weken te wachten staat, blindelings vertrouwen op onze intuïtie. Hiermee doelen we niet op één bepaald genre of label, wel op een land. Ondanks hun verdienstelijke Songfestival-prestatie hebben we het niet over Turkije, evenmin over Estland, maar des te meer over Noorwegen. Zelfs tijdens het voorbije Sónar-festival, in het zonovergoten Barcelona, hadden we soms de indruk dat we op het Quartfestival in Kristiansand vertoefden. We hebben Uusi Fantasia, Bugge Wesseltoft en Kaptein Kaliber dan ook met plezier toegevoegd aan het steeds indrukwekkender wordende lijstje kwalitatief hoogstaande exportproducten uit Noorwegen. Het kan dus nauwelijks nog toeval zijn dat we op ons zevende al knettergek waren van A-Ha ... beslist een voorteken! Alle gekheid op een stokje laten we Morten Harkett & co voor wat ze zijn en trekken we naar Stavanger, gelegen aan de Noorse Westkust, voor een kennismaking met de broertjes Oliver en Svein Kersbergen en hun bandje Sleepyard.
The Runner, want zo heet hun debuut, houdt je een klein uur lang bij de les met een (overwegend) instrumentale mix van elektronica, pop, (post)rock en psychedelica, waarbij de invloeden zo uiteenlopend en abstract zijn dat we na een eerste beluistering prompt aan het infuus moesten. ‘Midnight Rendevouz’ situeert zich ergens tussen de wijdse Schotse Highlands, waar toevallig een band resideert die naar de naam Boards Of Canada luistert. Het meer dan zeven minuten durende ‘Grenada’ gooit het roer helemaal om en klopt aan bij de symfonische rock van E.L.O., het esoterische ‘Paramont Pretty’ had dan op zijn beurt weer niet misstaan in het vorig jaar verschenen sprookjesboek (Finally We Are No One) van de IJslandse buren Múm. Met een ijle, computergestuurde compositie als ‘The Equalizer’ (9 minuten!) krijgt onze dagelijkse siësta weer het gewenste effect en zouden we haast vergeten dat er nog een halve dag voor de deur staat.
Het toepasselijke en hallucinante ‘Niki Lauda’ (toegegeven, Jacky Ickx ware een draak van een songtitel geweest) ademt evenveel dramatiek en spanning uit als de befaamde ex-F1 piloot die zich met ware doodsverachting op een spiegelglad parcours stort. ‘Intersounds’ sluit de plaat af en is met z’n veertien minuten zonder twijfel het meest indrukwekkende en monumentale nummer op The Runner. IJle, filmische klankstructuren krijgen in deze song een nog prominentere rol dan in de acht andere en beklijven in ware GY!BE-stijl van begin tot einde.
Het leuke aan The Runner (overigens gemasterd door Mark Nevers van Lambchop) is dat Sleepyard zichzelf geen muzikale beperkingen oplegt en vrijuit voor de aanval kiest. Huisregels zijn taboe en de essentiële snaarinstrumenten stellen zich gedienstig in functie van sfeerbrengers als een Rhodes piano, mellotron, melodica en hier en daar valt er zelfs een zweempje sax uit de kast. Sleepyard is trouwens niet alleen in muzikaal opzicht verwant met het eerder vernoemde Boards of Canada. Het cd-boekje geeft geen geheimen prijs over de achtergrond van de band en ook een zoektocht via de website van de platenfirma (Trust Me Records) maakt ons nauwelijks wijzer over hun doen en laten. Deze nieuwste ontdekking uit het Hoge Noorden blijft dus vooralsnog gehuld in een waas van mysterie en communiceert enkel met haar medemens via de muziek, die we zonder blikken of blozen intrigerend kunnen noemen. Een project om in het oog te houden dus en hoe zouden die verbijsterend knappe songs toch live klinken? Hopelijk dienen Oliver en Svein Kersbergen ons snel van antwoord.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sleepyjard/the-runner/3706/
Meer Sleepyjard op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sleepyjard
Deel dit artikel: