Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Never Hear the End of It is Sloans Sandinista of, vooruit dan, hun White Album. Na vijftien jaar lang in dezelfde formatie bijeen te zijn gebleven gooit de groep op hun achtste plaat alle remmen los. De vier muzikanten dragen voor deze ene keer allemaal liedjes bij, wat resulteert in het onwaarschijnlijke aantal van dertig tracks en bijna tachtig minuten muziek. Allemaal tot je dienst, maar is het wat? Misschien is het goed om eerst Sloan nader voor te stellen.
In de nasleep van de grunge is de band met zijn poppy gitaargeluid een verademing temidden van de humorloze Soundgardens, Pearl Jams en Smashing Pumpkins. In eigen land, Canada, groeien ze dan ook al snel uit tot een groot succes. Na verloop van tijd gaan hun platen ook in de Verenigde Staten goed over de toonbank. In Nederland echter geen succes voor Sloan. Bij het uitkomen van deze nieuwe plaat wordt het tijd om de balans op te maken. Hebben we dan echt ergens overheen gekeken?
Met prachtige nieuwe platen van The Shins en The Decemberists als vergelijkingsmateriaal in het genre van de gitaarpop is de competitie bepaald niet misselijk. Sloan stelt daar ruiger gitaarwerk tegenover, uitbundige samenzang en enkele geheide meezingers, want echte liedjes heeft de band te over. Geen wonder dat de Canadezen de groep massaal in de armen hebben gesloten.
Hoe gemakkelijk de liedjes zich ook in je hoofd vastzetten, er mankeert iets aan deze muziek. “I´ve got the feeling that there’s something wrong, but I can’t get my finger on it” heet het in ‘Something Wrong’. Toch is wel duidelijk waar het in het geval van Sloan aan schort. Dat is diepte, focus, eigenheid. Deze liedjes lijken gewoon net iets te veel op nu eens The Posies, dan weer Big Star, of gewoon op The Beatles. Wie zijn gitaarpop liever wat eigenzinniger heeft, kan beter terecht bij eerder genoemde bands.
Zo is Never Hear the End of It een plaat die inderdaad, en niet alleen vanwege zijn lengte, het risico loopt niet ten einde beluisterd te worden. Dat is dan weer jammer, want de hits blijven komen, tot aan het laatste nummer toe. Het is alleen wat veel kopieerlust en daarin nogal gewoontjes. Het kan beter, maar het had ook zoveel slechter kunnen zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sloan/never-hear-the-end-of-it/14934/
Meer Sloan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sloan
Deel dit artikel: