Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eerder werd op deze plaats de soloplaat van de Limburgse gitarist Marcel Coenen besproken, nu is het tijd voor het debuut (na een paar demo/promo’s) van zijn huidige band Sun Caged. Deze formatie speelt technische progmetal met op het vuur een overborrelende potje waarin ingrediënten van jazz, ambiente stukken, logge death metal en meer smakelijks te proeven zijn.
Sun Caged is qua spel aan alle kanten tot in de puntjes verzorgd. Al zou de inzet van echte strijkers geen kwaad kunnen. Al dan niet Japanse toetsenkastjes klinken toch nog steeds lichtelijk blikkerig. Maar los daarvan hoor je op deze titelloze plaat een getalenteerde groep. Een band met veel noten op zijn zang, met aspiraties en ambities die erg ver reiken. En niet ten onrechte.
De zang mag dan een timbre hebben dat mij in principe totaal niet kan bekoren, alleen al de beluistering van het openingsnummer ‘Sedation’ doet me de oren spitsen. Zoveel kanten gaat het geluid op; zoveel stukjes, loopjes, partijen, referenties. En dat allemaal in een enkel nummer! Even kort dan maar: van extreem snel gepiel, via een korte basloop naar zwaar georkstreerd open metalwerk, invallende zang, die soms neigt naar Mike Patton ten tijde van Faith No More, dan weer een onverwachte wending: een korte solo, bevreemdende achtergrond partijen over een dik powerchord riff, een synthsolo (jawel), een bizar korte orgelsolo, swingend tijdperk 1994 funkrock werk, freaky rondzingende over elkaar heen buitelende partijen… Ben je er nog? En dan ben ik nog maar ongeveer halverwege. Dat je een beetje het idee krijgt. Deze band is niet voor één gat te vangen. Nog meer? Denk in de richting van Meshuggah, Ayreon (die deze plaat trouwens produceerde), Dream Theater. Ergens in die contreien houdt Sun Caged zich op. We zijn bijna acht minuten verder en mijn kop duizelt. Hoeveel kun je in een track stoppen? Verschieten ze hun kruit niet te vroeg? Zit er dan nog wel wat in de vat voor de rest van het album?
Gelukkig blijkt het om een soortement ouverture te gaan. Het titelnummer slaat minder wegen in, drijft desalniettemin nogal eens af van de geijkte route, maar blijft aanmerkelijk meer binnen de lijntjes. Al valt de open en heldere productie hier pas echt op: wat er in de coulissen van het geluid rondloopt aan geluidjes en effecten, is met geen pen te beschrijven. Het duikt op en – floeps – weg is het weer, om plaats te bieden aan een nieuwtje.
De bekende weg blijkt Sun Caged vreemd, na akoestische intro wordt de metalen beerput weer opengetrokken, breed aangezette orkestpartijen toegevoegd en gaat het goed los; met zelfs een dikke bult erg rare elektronica in de mix. En hoewel het songmateriaal op zich al sterk te noemen valt, ligt de echte kracht van deze band in die afwisseling. Van de spreekwoordelijke hak op de tak. Maar het kan geen kwaad om een mooi idee soms eens echt uit te werken, zonder direct over te gaan op een ander.
En daarin ligt dan toch meteen het grootste minpuntje van dit album. Want na negen nummers aan dichtgesmeerde progmetal met laag na laag resteert toch een beetje het gevoel dat het adagium less is more nog steeds geldend is. Overtuigend is Sun Caged in al zijn facetten, al lijken ze zelf nog te denken al dat gefreak nodig te hebben om een statement te maken. Niets is minder waar. De technisch constant hoge kwaliteit van deze Nederlandse progmetal groep zal de heren absoluut ver brengen. Ietsje minder over-the-top kan dan geen kwaad. Een beetje minder en de luisteraar verkeert niet continu in comateuze ademnood en krijgt de tijd om echt te genieten.
“Maar wat een plaat!”; kon ik nog net uitbrengen toen ik als een goudvis naar lucht happend op het tapijt lag…
http://www.kindamuzik.net/recensie/sun-caged/sun-caged/4283/
Meer Sun Caged op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sun-caged
Deel dit artikel: