Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eigenlijk klopt bijna alles aan dit nieuwe album van The Cult. Ga maar na: een geweldige productie door Chris Goss en Bob Rock; korte, compacte liedjes die alle periodes van The Cult laten passeren; een zo lelijke hoes dat hij bijna weer mooi wordt; en een band die er overduidelijk weer zin in heeft. Kan niet misgaan, toch?
En toch komt het akelige gevoel naar boven dat er is iets fundamenteels fout is aan Choice of Weapon. Aan gitarist-songschrijver Billy Duffy ligt het niet, die speelt als in zijn hoogtijdagen zijn kamerbrede akkoorden en gevoelige-macho-solo's. Bovendien heeft hij een stel heel fijne liedjes geschreven die refereren aan de oude, licht gothische waveperiode van Dreamtime en Love, de afgemeten AC/DC- en Rolling Stonesriffs van Electric, en de uitwaaierende bijna-metal van Sonic Temple. Goed hoor.
Maar als het niet aan Duffy ligt, kan er alleen maar gewezen worden naar frontman Ian Astbury. Hij schmiert zich door het album heen als een gewezen acteur die nog één keer zijn kunstje opvoert maar er allang zelf niet meer in gelooft. Met een stem vol bravoure kon hij vroeger nog ver komen, maar de lichte sleet op zijn stembanden heeft zijn geloofwaardigheid aangetast, alsof je plots in alle helderheid kunt aanschouwen dat Astbury de vleesgeworden wannabe is. De vermoeidheid is niet te negeren, hoezeer hij ook probeert dit te verdoezelen met galmende refreinen en een overdaad aan pathetisch vibrato.
Mocht je daar doorheen kunnen luisteren, dan is Choice of Weapon helemaal geen verkeerde aanvulling op het oeuvre van The Cult. Anders kun je beter een van die andere hierboven genoemde platen weer eens opzetten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-cult/choice-of-weapon/22939/
Meer The Cult op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-cult
Deel dit artikel: