Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na maanden in de mp3-speellijst te hebben gebivakkeerd, was ik alweer vergeten dat het derde album van The Decemberists in onze contreien nog op een propere release moest wachten. Nu het dan zo ver is, is het fijn om te horen dat de initiële glans van Picaresque nog steeds stralende is.
Hoe kan het ook anders zou je zeggen, met een plaat die vol staat van de klassieke liedjes. Betere melancholische popsongs als ‘We Both Go Down Together’ en ‘The Engine Driver’ krijg je dit jaar nergens te horen. Verfrissend herkenbare melodieën worden gecombineerd met het originele vocabulaire van voorman Colin Meloy. Hij schrijft mooie verhalen met zijn pen die gedoopt is in de inkt van Charles Dickens, Vladimir Nabokov en Morrissey. Alleen tijdens het middenstuk valt zijn woordenstroom even te zwaar op de maag als het kleurrijke instrumentarium (viool, accordeon, trompet) een stapje terug moet voor de man-met-gitaar-momenten.
Opgenomen In de Prescott Kerk te Portland nam Cris Walla (Death Cab For Cutie) het theatrale vijftal in een live-setting op. Dit geeft de muziek een warme en authentieke gloed mee, die net zo makkelijk introspectief (‘Eli The Barrow Boy’) als exuberant (’16 Military Wives’ ) weet te zijn. Met Picaresque wordt de eeuwige vergelijking met Neutral Milk Hotel weggevaagd en staan The Decemberists geheel op zichzelf. Als één van de betere bands uit de Amerikaanse indiescene welteverstaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-decemberists/picaresque/10655/
Meer The Decemberists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-decemberists
Deel dit artikel: