Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het wereldrecord paalzitten staat op naam van een werkeloze pool. Hij zat 196 dagen en nachten op een paal, totdat hij er genoeg van had.
Als producer en muzikant Jonathan Wilson aan The Deep Dark Woods zou vragen om een half jaar voor een nieuwe plaat op een paal te zitten, zouden de bandleden hem ongetwijfeld voor gek verklaren. Als hij de groep vraagt om een poosje met hem in een hut in de barre wildernis door te brengen, nemen de Canadezen zijn uitnodiging van harte aan.
Het klinkt alsof de treurwilgjes een feestje hebben gebouwd in de hut van oom Wilson. In opener 'Miles and Miles' regelt grungegrootvader Neil Young het verkeer. Soms is er sprake van gepaste gezelligheid. Na een paar keer luisteren zijn '18th of December' en 'I Took to Whoring' prima countrysongs voor de late uurtjes. Toch gaat het er over het algemeen vrij somber aan toe. 'It's Been a Long Time' is ongeveer even traag als Jeff Nichols' film Mud.
Eerlijk: als je cd voor de eerste keer opzet, ga je gelijk denken dat er iets mis is met de kwaliteit van je speakers. Zanger Ryan Boldt klinkt zo onbeholpen ver weg, dat het inderdaad lijkt alsof hij in een diep en donker bos aan het ronddwalen is. Het is een radicale ommezwaai van de keurige en ietwat stijf gespeelde americana op het vorige album, The Place I Left Behind uit 2011.
Met dit spannende album, Jubilee, gooit men het over een andere boeg met gruizige en psychedelische countryrock. De invloed van Jonathan Wilson, die ook op zijn solowerk duidelijk door Pink Floyd is geïnspireerd, is goed te horen. Wie het vorige werk van The Deep Dark Woods kent, moet wel eventjes wennen. Je zou er bijna zelf voor in een hutje op de hei gaan zitten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-deep-dark-woods/jubilee-4184/24356/
Meer The Deep Dark Woods op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-deep-dark-woods
Deel dit artikel: