Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tussen alle overbodige heruitgaven van platen van rockdinosaurussen als Led Zeppelin zou je bijna vergeten dat The Return of the Durutti Column van The Durutti Column weer verkrijgbaar is. Vini Reilly, hij is de band, is allerminst een rockster. Kampend met depressies, een eetstoornis en podiumangst bleef hij toch protegé van Tony Wilson, baas van het roemruchte label Factory uit Manchester.
Het bracht de plaat begin 1980 uit, in een hoes van schuurpapier. Dat was kunstzinnig en zo konden andere hoezen lekker beschadigd raken. Het verhaal gaat dat Ian Curtis van Joy Division de hoezen plakte om wat bij te verdienen terwijl de rest van de band een pornofilm keek. Maar dat terzijde. Reilly had tot ver in zijn adolescentie nog nooit popmuziek gehoord, zodat zijn karakteristiek twinkelende gitaarspel uniek en verhelderend klonk tussen alle punk en new wave in die dagen.
Het album is feitelijk een samenwerking tussen de karrenvrachten drugs gebruikende maar briljante huisproducer van Factory, Martin Hannett, en Reilly. Zijn karakteristieke spel, dat het midden houdt tussen Zuid-Europees getokkel en bitterzoete melancholie, vormt de aanzet voor Hannett om driftig te experimenteren met ritmeboxen, samplers en studioapparatuur. Het mooiste voorbeeld is het sublieme en tijdloze 'Sketch for Summer', waarin ze logge en kille beats koppelen aan prachtig zomers-melancholiek getokkel. Deze niet-alledaagse combinatie klinkt nog steeds modern.
Hoewel niet alles de moeite waard is - er zijn enkele verloren gewaande nummers en wat elektronische experimenten als extra's toegevoegd - is de plaat te beschouwen als de moeder aller droompopplaten. Want wie luistert naar hedendaagse bands als Beach House en Beach Fossils of, iets minder hedendaags, Mazzy Star, hoort in The Return of the Durutti Column een blauwdruk voor hun muziek.
Toch vormt een extra nummer ook een hoogtepunt: de weergaloze afsluiter 'Experiment in Fifth', waarin Hannett een soort breakbeat neerlegt voor een schitterend golvende, uitermate beeldende gitaarlijn van Reilly. Menig tv-documentaire zou een moord doen voor zulke prachtmuziek. Ondanks drie hartinfarcten is Reilly nog steeds muzikant, en dit is toch zijn allerbeste werk.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-durutti-column/the-return-of-the-durutti-column/25079/
Meer The Durutti Column op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-durutti-column
Deel dit artikel: